Σωρε -Σομελοπ

Τι περίμενε δηλαδή? Να χρησιμοποιήσω μια τόσο γελοία λέξη?

Γελάσαμε κι οι δύο όταν μου βγήκε από το στόμα πειράζοντας τον, δείχνοντας του το γελοίο της στιγμής. Αυτά σκεφτόταν όσο οδηγούσε για να τον πάρει από το αεροδρόμιο εκείνο το βράδυ της Παρασκευής. Δυο ώρες μετά , μέσα σ ένα εστιατόριο, η όρεξη για φαγητό είχε κοπεί. Τα μάτια και οι αισθήσεις ήταν σ άλλα μονοπάτια επικεντρωμένα. Την κοιτούσε με ένα διεισδυτικό βλέμμα. Τον "έψαχνε" στις σκιές που έριχνε το κερί ανάμεσα τους. Οι λέξεις τους τελείωσαν. Πάμε; Είπαν κι οι δυο με μια φωνή. Γέλασε δυνατά, ανακουφισμένη, αποφορτίζοντας έτσι την ένταση που ένιωθε. Ναι , πάντα σκέφτονταν τα ίδια, την ίδια στιγμή. Η μαγεία είναι ακόμα ζωντανή ανάμεσα τους. Ο παγωμένος αέρας ήρθε σύμμαχος να κατευνάσει τη φλόγα που τη ζεμάταγε. Σφίχτηκε πάνω του μέχρι το αυτοκίνητο.

- Δώσε μου τα κλειδιά σου. Από εδώ και πέρα σε οδηγώ εγώ.