Kαι μετά το βάψιμο, τι;

Φυσικά, Παζλ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δύσκολη δουλειά το βάψιμο!!!!!!!

Λοιπόν! Μετά τη χτεσινή ημέρα ανέβηκε στην υπόληψη μου η συμπαθής τάξη των μπογιατζήδων! Είναι εντελώς άλλο πράγμα να πληρώνεις και να στα κάνουν όλα (και να κάνεις και παρατηρήσεις του στυλ: "Μήπως να το ξαναπερνούσαμε -δηλαδή εσείς-ένα χεράκι γιατι στην κάτω δεξιά γωνία δεν έχει πιάσει το χρώμα";) κι άλλο να το κάνεις μόνος σου.

Πήγαμε χτες στην Πάτρα πάλι, για να βάψουμε -δηλ. να βάψουν οι άντρες εννοώ- το σπίτι της μικρής. Επιασα κι εγώ το ρολλό για να βοηθήσω και καλά... Σε τρία λεπτά είχα γίνει μες στις πιτσιλιές -ας μη μιλήσω για το πάτωμα- στα τέσσερα μετά με την σπάτουλα να βγάζω το κολλημένο χρώμα!!

Πιάστηκα εντελώς!!!! Στο τέλος ξάπλωσα ανάσκελα στο πάτωμα και φώναζα: Θέλω ένα σπα. Θέλω έναν μαύρο -όχι έναν, τι να μου κανει-δύο θέλω (να κι οι φαντασιώσεις)..για μασάζ τους ηθελα- ένας το ένα χέρι που ξεράθηκε απο την κούραση κι ο άλλος το άλλο . Θέλω παγωτό, θέλω να μπω σε μια μπανιέρα και να μη ξαναβγώ, κι άλλα τέτοια θέλω που αφού δε με δείρανε πάλι τυχερή ήμουν.

Γυρίσαμε αργά το βράδυ, εγω στο πίσω κάθισμα για να μη βλέπω το κοντέρ και συφυλιάζομαι-μα με 160 στην εθνική; -ο Θεός να την κάνει εθνική-.
Οταν πια μπήκαμε στην Αττική οδό, παρατήρησα από τον καθρέφτη τα μάτια του μπαμπά της να κλείνουν. Μου πήγε τρεις και μία -γιατι η ταχύτητα μεγάλωνε προοδευτικά όσο το μάτια κλείνανε. Αρχισα τη κουβέντα την άσχετη: "Εδώ δεξιά είναι το Μall; (στην Ελευσίνα είμασταν για να καταλάβετε), η αττική οδός πόσα χιλιόμετρα συνολικά είναι; Κοίτα που κρύφτηκε το φεγγάρι από τα σύννεφα. Μυρίζει φωτιά ή είναι η ιδέα μου; Αααα ! κοίτα ένα ωραίο εργοστάσιο!! κι άλλες τέτοιες μπούρδες, μόνο και μόνο για να τον κρατάω απασχολημένο. Και να χω και τη μικρή να λέει: Θα κάνετε επιτέλους ησυχία να κοιμηθώ;; Οχι κοριτσάκι μου δεν θα κάνουμε, γιατί αν κάνουμε μάλλον θα κοιμηθούμε μια και καλη κι οι τέσσερις μας κι είναι κρίμα κι άδικο.

Αυτά τα νέα τα τελευταία. Παρόλο το τριψιμο και το μούλιασμα μετά στην μπανιέρα, ακόμα διακρίνω πιτσιλιές χρώματος στο δέρμα μου...

Αχ! πόσο συμπαθώ τους (αληθινούς-επαγγελματίες) Μπογιατζήδες!!!!!!

Π Ε Ρ Α Σ Ε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Στη Φιλοσοφική Σχολή της Πάτρας, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, 23η .

Χτες, πήγαμε Πάτρα να βρούμε σπίτι. Βρήκαμε ενα τριάρι (τα μεγάλα κοστίζουν όσο οι γκαρσονιέρες) με θέα το λιμάνι της Πάτρας όπου βλέπεις τη θάλασσα, τα πλοία και στο βάθος τη Στερεά Ελλάδα. Η μικρή ενθουσιάστηκε, το ίδιο κι εμείς. Τώρα το μυαλό μας είναι στο τι θα αγοράσουμε για να το επιπλώσουμε, γενικά επικρατεί ένας οργασμός σκέψεων, πλάνων, αγορών κλπ. Σταθήκαμε και τυχεροί γιατί στην ίδια πολυκατοικία μένει και μια φίλη της απο τους προσκόπους που πέρασε πέρυσι κι έτσι θα χει και παρέα τουλάχιστον στην αρχή όσο θα ναι ψαρωμένη.

Είμαι πανευτυχής από τη μία, από την άλλη όμως - χωρίς να το λέω δυνατά - ανησυχώ. Χίλιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, -πώς θα είναι, πώς θα τα καταφέρει,-πώς θα διαχειριστεί τον εαυτό της, και παρόλα αυτά κάτι μέσα μου μου λέει πως θα της κάνει πολύ καλό αυτή η εμπειρία, θα την ωριμάσει και θα την μεταμορφώσει σε μια γυναίκα για την οποία αξίζει κανείς να είναι περήφανος γι αυτήν.

Αυτά τα νέα μου,-λίγο τηλεγραφικά- αλλά τρέχω και δεν προλαβαίνω :)

Μεγάλη μπουκιά φάε

μεγάλο λόγο να μη λες...

Την ήξερα την παροιμία (ακαδημαικά) εμ δεν την ήξερα;

Παρόλα αυτά και μεγάλη μπουκιά έφαγα, και μεγάλο λόγο σαν διάγγελμα εκφωνούσα όλα αυτά τα χρόνια που είμαι μαμά..

Πάντα τέτοιες μέρες καθώς πήγαινα τα παιδιά σχολείο, έβλεπα μαμάδες συνήθως, σπάνια μπαμπάδες, σχεδόν κρεμασμένες από τα κάγκελα του Λυκείου, να περιμένουν να βγουν τα παιδιά τους από τις πανελλήνιες..

Το τι τους έσουρνα δεν λέγεται!!! Τι να αφήσουν τα παιδιά τους ήσυχα, δεν βλέπουν πως τ αγχώνουν;Τι δεν βλέπουν πως πια δεν είναι στο δημοτικό, τι ν' αποχτήσουν δικιά τους ζωή και να πάψουν να ζουν δια μέσω των παιδιών τους..αφήστε...ένας λίβελλος που πεφτε στα κεφάλια των καυμένων των μαμάδων και που επαναλαμβανόταν κάθε φορά που έπεφτα σε μια τέτοια σκηνή.

Περιττό να σας πω, πως ό,τι έλεγα, τα λέω και θα τα λέω, δεν άλλαξα γνώμη και θέση.

Ελα όμως που φτασε και η δικιά μου η ώρα..Παρόλο που έχω μεγαλύτερο γιο και θα πρεπε να τα χω ξαναπεράσει, δεν τα πέρασα..ήταν πέρα βρέχει, άλλα ήθελε, (και έκανε)δεν έμπλεξε με το σύστημα των πανελληνίων.

Κι ήρθε κι η σειρά της μικρής..Και ζω μέσα από το άγχος της, τις ανασφάλειες της, τον φοβιστικό όσο κι ελκυστικό ορίζοντα που της ανοίγεται, γιατί ναι μεν ποθούμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία, αλλά συνάμα αυτό μας είναι και πολύ φοβιστικό. Και καλά έως εδώ..Οταν πριν από κανα μήνα όμως μου ρθε και μου λέει:

Μαμά θα σαι απέξω έτσι δεν είναι; μου ρθε ο ουρανός σφοντύλι.

Προσπάθησα να αντιδράσω να μείνω πιστή στα πιστεύω μου, της εξήγησα το μάταιο του πράγματος, τις θέσεις μου κλπ.

Τίποτα! Ανένδοτη. Σε θέλω εκεί. Θέλω τη θετική σου αύρα και να σε σκέφτομαι πως θα με βρίσεις αν βγω νωρίτερα απο όσο πρέπει..

Το άφησα το θέμα να καταλαγιάσει..Ασε και θα δούμε της είπα..

Και επανήλθε προχτές. Αυτή τη φορά όχι παρακαλετά αλλά κοφτά και απαιτητικά.

Μαμά, δεν σε παρακαλώ, το απαιτώ να είσαι δίπλα μου την Παρασκευή. Σιγά το πράγμα που πρέπει και να σε παρακαλάω κιόλας..

Κι έτσι , μια ακόμα μαμά θα προστεθεί στα κάγκελα ενός σχολείου να περιμένει το παιδί της να βγει...


YΓ. Μόλις πήρε τον τελευταίο έλεγχό της..

7 20άρια , ο μικρότερος βαθμός στα λατινικά 17 και ένα 12 στη Φυσική...


Αχχχχχχχχχχχχχχ :)

Χ υ δ α ί α και αποικιακά

Ούτε ξέρω πώς μου ρθε αυτός ο τίτλος..

Εμπνευση της στιγμής, καθώς στο νου μου ξανάφερνα την εικόνα της κυρίας του από πάνω ορόφου και ξανάκουγα τη φωνή της από το τηλέφωνο.


- Ακου να σου πω! Εγώ ό,τι ήταν να φτιάξω, το φτιαξα. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Τώρα είναι δικό σας. Ο τοίχος "στραγγάει". Κρύο κάνει, βροχές έχει, δεν μπορεί να στεγνώσει. Δείτε εσείς μην έχετε καμιά σωλήνα που τρέχει (στο ταβάνι;;;;). Αν μου πληρώσεις εσύ τη ζημιά που θα κάνω σπάζοντας τα πλακάκια στο μπάνιο μου για να βρω ποια σωλήνα έχει τρυπήσει, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Θα το κάνεις;

- Εχετε να προτείνετε τίποτα; τη ρώτησα όταν είδα πως φτάσαμε (πάλι) σ αδιέξοδο.
- Δεν είναι δικό μου το πρόβλημα , δεν έχω εγώ νερά, εσείς έχετε, μου ξαναλέει (είμαι και καθυστερημένη-θέλω να τα ξανακούσω).
Ετσι κοφτά-στεγνά και στραγγιστικά μου το κλεισε.

Κι έτσι συνειδητοποίησα, πως έχω γνωρίσει στη ζωή μου δύο ειδών χυδαιότητες. Αυτή την άμεση, που στη ρίχνει ο άλλος στα μούτρα και την ύπουλη. Αυτή που ενώ απέξω όλα φαίνονται ωραία καλά και πολιτισμένα, αντιλαμβάνεσαι τα γδαρσίματα της μετά από καιρό, όπως όταν χτυπάς κάπου και μελανιάζεις και μετά αναρωτιέσαι που στα κομμάτια κοπανήθηκες και δε το θυμάσαι.

Κι οι δυο τους, μου είναι το ίδιο απωθητικές..

ΓΡΑΦΕ!

Ε-ί-π-α-!.

- Μα δεν μου έρχεται. Τώρα τα ζω, δεν μπορώ να γράψω..

Ο τρόμος της λευκής σελίδας!!

Θαυμάζω εκείνους που στην αναβροχιά και στο χαλάζι και στον καλό καιρό, πάντα έχουν κάτι να γράψουν, σα νεράκι γάργαρο που αβίαστα χύνεται στις λευκές άδειες σελίδες. Γιατί, το θέμα δεν είναι να γράφεις ψυχαναγκαστικά κάθε μέρα μιά ανάρτηση. Ωραία, άντε και τη γράφεις. Η ουσία είναι άλλη για μένα. Να έχει κάτι να πει, να μην είναι μία μπούρδα και μισή, να έλκει και να παγιδεύει αυτόν που θα τη διαβάσει.. Αυτά είναι δύσκολα πράγματα που κάνουν στις Ινδίες και μερικοί ξεχωριστοί και εδώ μέσα. Γράφουν π.χ. μια πρόταση που εγώ θα χρειαζόμουν κατεβατά ανούσια για να πω - αν τελικά το κατόρθωνα- το ίδιο πράγμα.

Ε, εγώ δεν είμαι μία απ' αυτούς..

Γι΄αυτό, αποφάσισα ν ακολουθήσω την καριέρα του σχολιαστή.

(εκεί, μάλλον καλά θα τα πάω)..

ΠΡΟΣΟΧΗ !!!

Το blog αργεί λόγω, ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

Η Ημέρα της Μαρμότας

**

Γυναίκα:. Σ αγαπάω ηλίθιε.

Άνδρας:. Κι εγώ σ αγαπάω μωρό μου.

Γυναίκα:. Fuck you!! Που λες πως μ αγαπάς κιόλας!!

Άνδρας:. Έλα, αγκάλιασε με..

Γυναίκα:. Άντε γαμήσου παλιομαλάκα που θες κι αγκαλιές..

Γυναίκα:. Μη, μη σου λέω. Παράτα με.

Άνδρας:. Οκ. Όπως θέλεις. Σ αφήνω.

Γυναίκα:. Μ αφήνεις; Πώς μ αφήνεις; Καλά πόσο μαλάκας είσαι πια;

Άνδρας:. Τι θες να κάνω;

Γυναίκα:. Να κάνεις αυτό που είπαμε. Και θέλαμε κι οι δυο μας.

Άνδρας:. Αυτό δεν γίνεται και το ξέρεις. Δεν μπορώ.

Γυναίκα:. Πώς το ξέρω;
……..
……..
Γυναίκα:. Αντε γαμήσου τότε.
…….
…….
…….
…….

Γυναίκα:. Σ αγαπάω πάρα πολύ. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.

Άνδρας:. Ούτε κι εγώ μωρό μου.

Γυναίκα:. Μα.. …
….
…..
….. (συνεχίζεται στο ίδιο πάνω – κάτω στυλ και…θεματολογία)…


Σημείωση:

(Το θεατρικό έργο «Η ημέρα της Μαρμότας* ή ο ταλαντούχος Κύριος Τίποτα και η Ηλίθια που έκανε και την έξυπνη» παίχτηκε άπαξ και πήγε άπατο. Οι θεατές, τους πήραν με τις ντομάτες. Ακούστηκε, πως άλλοι, βγαίνοντας από το θέατρο, έκλαιγαν…από τα γέλια. Επίσης ακούστηκε πως ίσως έβγαινε και σε συνέχειες, αλλά ευτυχώς ήταν ράδιο-αρβύλα).
Περαστικά μας !!!!!

*Για όσους δεν ξέρουν την υπόθεση, βρήκα μια πολύ καλή ανάλυση εδώ:http://erevnitis.blogspot.com/2006/04/blog-post_27.html

** Μία γκραβούρα του Ντεβεριά

Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Νίκος γνώρισε τη Χριστίνα.

Ερωτευτήκανε με την πρώτη ματιά και το πρώτο σμίξιμο.

- Θέλω να πάμε εκδρομή στον Όλυμπο. Θα αγοράσουμε ό,τι μας είναι απαραίτητο και μαζί θα κατακτήσουμε την κορυφή μας, της είπε, κι εκείνη πέταξε από τη χαρά της.

Ερωτευμένοι άνθρωποι. Όλα εύκολα. Όλα δυνατά. ΜΑΖΙ.

Έτσι κι έγινε. Μαζί αγόρασαν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό γι αυτή την ανάβαση. Σκηνές, εργαλεία, σχοινιά, ρούχα ζεστά , τα πάντα που θα τους εξασφάλιζαν το όνειρο τους να το δουν να πραγματοποιείται. Έκαναν προγράμματα και τα υλοποιούσαν. Μέρα τη μέρα. Σχεδίαζαν χάρτες , ήταν σε μια δημιουργική ένταση και έβλεπαν ένα ένα εμπόδιο να πέφτει και τη μεγάλη μέρα να πλησιάζει.

Όταν πια ήταν έτοιμοι, στάθηκαν στην πλαγιά και βάζοντας αντήλιο το χέρι τους έβλεπαν την κορυφή τους να τους περιμένει.

Έτοιμοι; Τον ρώτησε

Έτοιμοι.

Άρχισαν να ανεβαίνουν. Δεν ήταν εύκολο. Άλλο στα λόγια κι άλλο να περπατάς για να τη φτάσεις. Πέρναγαν μονοπάτια, έβλεπαν το δάσος να πυκνώνει, πέρναγαν ένα- ένα τα εμπόδια που τους έκλειναν το δρόμο. Ανηφορικός , αλλά πανέμορφος. Η φύση στις δόξες της. Έκαναν έρωτα πάνω της, τρώγαν κάτι πρόχειρο, κοιμόντουσαν με όνειρα όταν έκανε καλό καιρό κοιτώντας τα αστέρια κι όταν έβρεχε αγκαλιασμένοι μέσα στη σκηνή τους. Και στα καλά και στα άσχημα, του είχε πει. Μετά από πολλές μέρες-χρόνια ανάβασης την είδαν να ξεπροβάλλει μπροστά τους. Πιο αληθινή από ποτέ. Πιο δικιά τους από ποτέ. Ήρεμη, ήταν εκεί πιστή στο ραντεβού τους.

Η γυναίκα ανέπνευσε ανακουφισμένη. Φτάνουμε αγάπη μου. Κοίτα την. Είναι δική μας πια. Εκείνος δεν μίλαγε. Ξέρει τις σιωπές του.

Τι συμβαίνει; Κουράστηκες;
Όχι όχι, δωσμου χρόνο , να βρω τον εαυτό μου και τις ανάσες μου.

Του έδωσε χρόνο, στερώντας τον από την ίδια. Φάγανε σιωπηλοί, κοιμήθηκαν μαγκωμένοι. Ο καθένας με τις σκέψεις του και τα φαντάσματά του. Πέρασαν μήνες έτσι , περιμένοντας τον. Έξω η φύση έμενε η ίδια. Κι ας λυσσομανούσε ο αέρας και ας τους φόβιζε. Ξημέρωσε η τελευταία μέρα κι εκείνοι ήταν άυπνοι, είχαν προσποιηθεί πως κοιμήθηκαν και δεν τρέχει τίποτα.

Λοιπόν τι λες; Θα προχωρήσουμε;

Συγγνώμη αγάπη μου. Δεν μπορώ να κάνω το μεγάλο βήμα. Συγγνώμη για όλα και σ ευχαριστώ για άλλα τόσα.

Τον κοίταξε. Το ήξερε εδώ και καιρό. Κι ας μην είχε αποδείξεις. Είχε διαίσθηση όμως, που ποτέ δεν την είχε προδώσει.

Βούρκωσε. Έκανε ένα βήμα πιο πέρα. Ξαναγύρισε. Αυτός ο άντρας ήταν όλη της η ζωή. Τον κοίταξε που καθόταν άπραγος με κενό βλέμμα. Δεν έβλεπε τίποτα. Ούτε τη φύση, ούτε τη γυναίκα, ούτε την κορυφή τους. Ούτε καν τον ίδιο. Ήταν μια στήλη άλατος χωρίς φωνή. Ζούσε από συνήθεια. Έτρωγε από συνήθεια, έπινε από συνήθεια, δούλευε από συνήθεια, γαμούσε από συνήθεια, κοιμόταν από συνήθεια.


Τον αγαπούσε πολύ αυτόν τον Άντρα. Τόσο, που θα σεβόταν και τη ματαίωση των ονείρων τους.

Τον αγκάλιασε.

Μη ζητάς συγγνώμη. Κι εγώ σ αγαπώ και θα σ αγαπώ μέχρι να πεθάνω. Κλάψανε κι οι δυο μέχρι που κουράστηκαν.

Μετά, πήρε τα πράγματα της και προχώρησε μόνη της. Η φιγούρα της ξεμάκρυνε μέχρι που χάθηκε σε μια στροφή. Πίσω της, σαν τον κοντορεβιθούλη, άφηνε σταγόνες αίμα. Από το ξέσκισμα των σωθικών της.

Η ζωή, ανελέητα παρούσα.

..and cure his heart

Θα κάνω χώρο στα συρτάρια μου για να βάλεις τα πράγματα σου.

Θα κάνω χώρο στη ντουλάπα για να βάλεις τα πουκάμισα σου.

Θα κάνω χώρο στο κρεβάτι μου για να χωρέσεις.

Θα σε βάλω μέσα μου, πάνω μου και κάτω μου.

Θα ζήσω μαζί σου, επειδή μπορώ να ζήσω μόνη μου.

Bettie Page

…..”you make me shiver, you make my liver quiver, you're a kinky girl”.

Λοιπόν, Αντίο.

"Να συνειδητοποιείς, πως επειδή ακριβώς τον θαυμάζεις και τον αγαπάς, θα τον αφήσεις να φύγει, γιατί είναι εκείνος που το θέλει αυτό, σεβόμενη την επιθυμία του".

Έκαναν έρωτα για τελευταία φορά , όπως την πρώτη. Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Αυτή με την πλάτη στον τοίχο κι εκείνος να μπαίνει μανιασμένα μέσα της. .

Η πόρτα έκλεισε πίσω του. Μαζί του πήρε τα κλειδιά του, τα έγγραφα που ήταν η απόδειξη των κοινών ονείρων που έμειναν χάρτινα και παγωμένα και την εικόνα της πνιγμένη στο κλάμα.

Η δυσκολότερη απόφαση της ζωής της.

Τι είναι αυτό;

Δεν ξέρω αν έχει ξαναμπεί κάπου. Το είδα, δάκρυσα και είπα να το μοιραστώ μαζ'ί σας.

Kατα(θ)λήψεις

To Κακό με τις καταλήψεις είναι, πως σου μένει χρόνος εκτός των άλλων (εμβαθύνσεις, κοψίματα, αναλύσεις) να βλέπεις και πρωινές εκπομπές. Λοιπόν σας πληροφορώ πως για όλα φταίει η έκλειψη που άρχισε; θ΄ αρχίσει; θα σας γελάσω. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Φταίει ο κακός μας ο καιρός, οι εκλείψεις, οι ανάδρομοι, οι παράδρομοι, τα μπρόκολα, οι αλκυονίδες που δεν λένε να ρθουν , το φαγητό που κάηκε, ο σκύλος που τα κανε στο σαλόνι, ο Αλέξης που από θεϊκό βρέφος μας βγήκε μάπα σαν καρπούζι, οι αναμονές, κάτι κλειδιά που δεν βρίσκουν που να μπουν, κάτι μουσικές που σε κρατούν ίσα ίσα για ν αντέξεις, μερικά διαβάσματα που σε κάνουν να νιώθεις σχεδόν ανθρώπινος, οι καναπέδες που κοντεύουν να μας καταπιούν και μετά να μας ξεράσουν από την αηδία, αδιέξοδα –πραγματικά ή και φανταστικά.

Πόσο πιο χαμηλά πια να πέσω ….

Αν αρχίσω να βλέπω και τα μεσημεριανά …….

Αδυναμίες

Χτες, μπήκα στο μπλογκ της μικρής. Να δω μην έγραψε τίποτα καινούργιο. Δεν είχε γράψει. Που χρόνος με τέτοιο πρόγραμμα. Και το μάτι μου πέφτει στα δεξιά της σελίδας εκεί που λέει Προφίλ. Και διαβάζω. Και μένω. Και μεμιάς έλιωσα. Στα πατώματα. Δεν περιμένεις αναγνώριση και μάλιστα δημόσια από μια έφηβη. Ειδικά όταν το 60 % του χρόνου μας σφαζόμαστε. Για χαζά πράγματα, για σοβαρά πράγματα, για θέματα αρχής ή για ανεδαφικά θέλω και απαιτώ. Ειδικά με τα τελευταία. Είμαι κατά των αλόγιστων παροχών ειδικά όταν δεν συμφωνώ μόνο και μόνο για να φύγει από το κεφάλι μου και να μ' αφήσει ήσυχη. Βέβαια, μετά γίνεται το "σώσε". Με χτυπάει με χειρουργική ακρίβεια εκεί που διαισθάνεται πως υπάρχει έστω υπόνοια εξασθενημένης άμυνας . Κι έρχεται κάτι τέτοιο μετά και με κάνει αλοιφή. Και καμαρώνω σα γύφτικο σκερπάνι.

Για Μένα
M_______ 17
Το ονομά μου είναι Μ και είμαι 17 χρονών!!! Επιθυμία μου μεγάλη είναι να γίνω ιστορικός!!! Αδυναμίες μου μεγάλες είναι οι φίλοι μου που με στηρίζουν πάντα, ο αδερφός μου ο Ν που είναι η άλλη πλευρά του εαυτού μου, ο 14 χρονών γατούλης μου o χιονής... Όμως η μεγαλύτερή μου αδυναμία είναι η μανούλα μου ( τα καλά και τα άσχημα του χαρακτήρα μου μαζεμένα σε ένα άτομο) που εκτός απο τη ζωή μου της χρωστάω και τα πιστεύω μου, τις ευαισθησίες μου και γενικότερα το όλον μου!!!!

_

Xωρίς θέμα

-Τι να πω;
-Ό,τι σας έρθει στο νου.
-Δε μου ρχεται τίποτα. Νεκρό είναι.
-Αφήστε ελεύθερο τον εαυτό σας. Ας πει και «βλακείες».
-Μα δεν σκέφτομαι, σας λέω. Έχω ένα κενό. Ένα πελώριο κενό. Μια μαύρη τρύπα που με ρουφάει από τα πάνω και αφού με ρουφήξει, μετά με φτύνει με αηδία.
…
-Και τώρα έτσι θα καθόμαστε; Κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον;
…
…
…
Σκατά. Αυτό μου έρχεται.
…
και να πω:

Άντε και γαμήσου μου έρχεται. Αλλά δε ξέρω σε ποιόν να το πω.
…
Μάλλον σ εμένα.
…
Κι επίσης σκέφτομαι πως χτες έφαγα 3 σοκολατάκια με πορτοκάλι και μετά ηλιόσπορους.
…
Σκατά. Αυτό σκέφτομαι.
…
Πρέπει να λήξουν οι καταλήψεις. Οι καταλήψεις στο μυαλό μου ειδικά. Μπλοκάρουν το αίμα και ακούω το σφυγμό μου να σφυροκοπάει στα αυτιά μου. Πιάνω τα νεύρα μου. Έχουν βγει έξω από το κορμί μου. Το κρατάνε στον αέρα. Με μικρά φωτογραφικά μανταλάκια. Ο σκοτεινός θάλαμος. Stop bath , στερέωση, τονιστές όλων των ειδών, διαγνωστικά χημικά, μειωτές, ενισχυτές και όλες τις συνταγές για ιστορικές φωτογραφικές τεχνικές. Τα νερά. Τις λεκάνες. Το πέρασμα από τη μία στην άλλη. Μέχρι το κρέμασμα.

-Πολύ ωραία. - μου χαμογέλασε. Θα τα πούμε την άλλη βδομάδα.
-Μα… μόλις άρχισα να σκέφτομαι.

-Την άλλη βδομάδα θα τα ξαναπούμε. Και σπάστε και κανα ποτήρι δε χάλασε ο κόσμος. Που ξέρετε; Μπορεί να εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα.

Προσοχή! Αδιέξοδο.

Η αναμονή σας είναι σε αδιέξοδο. Παρακαλώ, περιμένετε.
Η αναμονή σας είναι σε αδιέξοδο. Παρακαλώ, περιμένετε.
Η αναμονή σας είναι σε αδιέξοδο. Παρακαλώ, περιμένετε.



Αλλά έτσι είναι η ζωή. Ποτέ δε ξέρεις πότε πρέπει να "βγεις". Μόνο εκ των υστέρων. Και αν..

13.01.1993

Επειδή όλα αυτά τα παγωμένα από το χαμό σου χρόνια, εγώ ήμουν θυμωμένη μαζί σου,

Επειδή ποτέ δε σου είπα αυτά που ήθελα να σου πω,

Επειδή ποτέ δεν ανοίξαμε τα χαρτιά μας και τις καρδιές μας,

Επειδή ήταν άδικο και για τις δυό μας,

Επειδή έχουν περάσει ήδη 15 χρόνια που έφυγες, σαν σήμερα,

Επειδή σε σκέφτομαι και σου χρωστάω πολλά , ειδικά στο πως αντιδρώ στα δύσκολα, και στο πόσο δυνατή είμαι ακόμα κι όταν φοβάμαι,

Επειδή σου μοιάζω παραπάνω απ’ όσο φανταζόμουν κι εσύ περίμενες,

Επειδή πια, είμαι σε θέση να σε καταλάβω και να σε δικαιολογήσω,

Επειδή πια είμαι εγώ στη θέση σου κι επειδή πουθενά δεν βρίσκω να είχες «δόλο» ή «πρόθεση» παρά μόνο φόβο και διστακτικότητα και δυσκολία στο να εκφράσεις συναισθήματα,

Θέλω να σου πω, πως σ αγαπάω. Πάντα σ αγαπούσα ακόμα κι όταν σε μισούσα και ήμουν θυμωμένη. Και επιτέλους, μπορώ να κλάψω για σένα και να σ αφήσω επιτέλους να φύγεις.


Αντίο μαμά.
Σ αγαπάω μαμά.

Φεγγαροχτυπημένες

Αφιερωμένο σε όσους τους μαγεύει.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

Ίσως αυτό, είναι η μόνη λύση για να ιδρώσουν κάποιων τ’ αυτιά. Έτσι κι αλλιώς κωφεύουν και στις φωνές διαμαρτυρίας και στα ψηφίσματα. Μ’ αυτό μπορεί να ξαναβρούν την ακοή τους και να μαζευτούν λιγάκι. Το βρήκα εδώ: http://fwtografikes-skepseis.blogspot.com/

Suddenly, Last Summer *

Προχτές, σκαλίζοντας τα συρτάρια μου, βρήκα κάτι που είχα γράψει τον Δεκέμβρη του 1999, σχετικά με το ανέβασμα του θεατρικού έργου του Τένεσι Ουίλιαμς : "Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι". Διαβάζοντας το, παρατήρησα πόσο "επίκαιρο" είναι ακόμα για μένα. Κι έτσι, ανασκουμπώθηκα να γράψω σήμερα, δέκα χρόνια περίπου μετά, την τωρινή μου οπτική για το έργο. Οχι για κανένα άλλο λόγο. Μόνο για να με "δω" στο πέρασμα των τόσων χρόνων.



Δεκέμβρης 1999

Πως μπορείς να κάνεις κάποιον που αρνείται να παραδεχτεί την αλήθεια να σκύψει μέσα του και να την ανασύρει, φέρνοντας στην επιφάνεια και το δικό του μερίδιο ευθύνης σε αυτήν;

Η Κάθρην έχει να παλέψει με τέτοιους ανθρώπους μα πάνω απ' όλα με τον ίδιο της τον εαυτό. Πρώτα σ' αυτόν πρέπει να παραδεχτεί τι ήταν αληθινά ο Σεμπάστιαν, τι σήμαινε γι αυτήν και που την οδηγούσε η σχέση της μαζί του.

Κι έπειτα πρέπει να πείσει το ακροατήριό της, τους «δικαστές» της για την αλήθεια των λόγων της.

Πρώτα το γιατρό που ήρθε να την εξετάσει για να δει αν η προσωπικότητά της είναι τόσο διαταραγμένη ώστε να την υποβάλει σε εγχείριση λοβοτομής και μετά την τρομερή και φοβερή Κα Βενάμπλ, τη μητέρα του Σεμπάστιαν και θεία της για την αλήθεια της ιστορίας που θα τους διηγηθεί σχετικά με το τι προηγήθηκε από το θάνατο του ξαδέλφου της στη διάρκεια του τελευταίου τους ταξιδιού στο εξωτερικό.

Ο Τενεσυ Ουίλιαμς μέσα απ' αυτόν τον τελευταίο μονόλογο της Κάθρην, στο θεατρικό του έργο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι», μπλέκοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα δίνει με αριστοτεχνικά ποιητικό τρόπο τη δυνατότητα στην ηρωίδα του να βρει την κάθαρση που αποζητά χωρίς να λάβει υπόψη της τις συμβάσεις, ή την ανάγκη της να «χαϊδέψει» και να «χαϊδευτεί».

Τελικά με κυνηγάνε οι συγκεκριμένοι γυναικείοι χαρακτήρες ή μήπως τους κυνηγάω εγώ;






__________________________________________


Ιανουάριος 2009


Τένεσι Ουίλιαμς
«Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι»

Το μόνο καλοκαίρι, που η μητέρα του Σεμπάστιαν, η κυρία Βέναμπλ, δεν συνόδεψε το γιο της στις διακοπές του αλλά η νεαρή του εξαδέλφη (Κάθριν), κι αυτός βρήκε τραγικό θάνατο.

Τυχαίο γεγονός; Δεν νομίζω. Θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα, εκεί πήγαινε, το μόνο που χρειαζόταν για να συμβεί ήταν, ο «σωστός χρόνος» η χαλάρωση του σφιχτού εναγκαλισμού της μητέρας αράχνης και η μέχρι ασφυξίας αρρωστημένη αγάπη (έρωτας) που του επέβαλε η μητέρα του με το άλλοθι να τον προφυλάξει και να τον έχει μόνο δικό της.

Η Κάθριν, ερωτευμένη με την ασφαλή εικόνα του, όχι φανερά, λειτουργούσε άθελα της σαν «κράχτης», ώστε ο ομοφυλόφιλος Σεμπάστιαν να κρατάει τα προσχήματα από τη μία και να βρίσκει αφειδώς εραστές από την άλλη. Όλους τους βόλευε αυτό. Έτσι νόμιζαν. Την Κάθριν, για να είναι κοντά του, προφυλαγμένη έτσι κι αλλιώς από τη «τρομαχτική» διείσδυση του αρσενικού, αγνοώντας ή μη δίνοντας μεγάλη σημασία στις συνέπειες, τη μητέρα του που ήξερε πως δεν κινδυνεύει να αντικατασταθεί στη ζωή του Σεμπάστιαν από την Κάθριν και την όποια Κάθριν αυτού του κόσμου και τέλος ο ίδιος ο Σεμπάστιαν που το περυσινό καλοκαίρι, απαλλαγμένος από τον σφιχτό βρόγχο της σαρκοβόρας (σαν τα λουλούδια στον τροπικό κήπο της που καλλιεργούσε με αληθινό μεράκι) μητέρας του, αφήνεται να κατασπαραχτεί σε μια παραλία του Μεξικού και να αναλωθεί από νεαρά αγόρια βάζοντας τέλος στη ζωή του, σε μια ζωή που εκείνος ζούσε «λάθρα».


- Εσύ τον σκότωσες, εσύ είσαι η μόνη υπεύθυνη, λέει στην Κάθριν η κυρία Βέναμπλ.

Αναμενόμενο. Η εύκολη και πιο ανώδυνη λύση να αποδοθούν ευθύνες. Την κλείνει σε ιδιωτική κλινική με απώτερο σκοπό να την απομονώσει , να μην πει τι πραγματικά έγινε εκείνο το καλοκαίρι, τι πραγματικά ήταν ο Σεμπάστιαν, ποια πραγματικά κρύβεται πίσω από την εύθραυστη, λεπτεπίλεπτη εστέτ γρια που είχε μοναδικό σκοπό της ζωής της να κρατήσει δικό της το γιο της, να τον «φάει» λειτουργώντας εκείνη ως πρότυπο κι όχι ο πατέρας του, εκείνη το κέντρο του σύμπαντός του κι όχι μια νέα γυναίκα που θα έπαιρνε τη θέση της, όπως συμβαίνει σε πολλές μητέρες που μεγαλώνουν αγόρια.

Η λοβοτομή, είναι η πιο ταιριαστή λύση. Κάνει τους ανθρώπους να «ξεχνούν». Να ξεχνούν τα πάντα. Ακόμα και το αβάσταχτο βάρος των δικών τους ευθυνών. Αρκεί να μην έχουν μάρτυρες. Κάποιον να τους την λέει. Κατάμουτρα. Στον περίγυρο.

Απαιτεί, λοιπόν, να κάνουν στην Κάθριν λοβοτομή, εξαγοράζοντας την σιωπή και την συγκατάθεση των δικών της με το χρήμα και για να επιβάλει τα κατά συνθήκη ψεύδη της τάξης της , για να μην αποκαλυφθεί η θανάσιμη κυριαρχία της, όλα μεταμφιεσμένα με το πρόσχημα της ανιδιοτελούς αγάπης.

Όλοι οι άνθρωποι ενορχηστρωμένοι κάτω από τις οδηγίες της, σε ένα γαϊτανάκι, σ΄έναν χορό που δεν τέρπει, δεν εξυψώνει, και προπαντός δεν την αφήνει να ησυχάσει.

Θύτης, ένας. Θύματα, πολλά. Η «θυσία» δεν φέρνει τη λύτρωση.



____________________

*2 κείμενα, με χρονική απόσταση 10 χρόνων περίπου το ένα από το άλλο, που μιλάνε για το θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς "Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι".

Kαλικάντζαροι

Εδώ και μερικές μέρες, μου έρχονται μαζεμένα σχόλια (10 κάθε μέρα) σε διάφορα άρθρα μου. Την πρώτη φορά που είδα ν' αυξάνονται τα σχόλια μου αναθάρρησα : Αχ με διαβάζουν!!! Και μου στέλνουν και σχόλια κιόλας, είπα η ανόητη φρεσκοβαρεμένη με το νέο μου μπλογκο-φορεματάκι. Τα σχόλια και οι αποστολείς μου φάνηκαν περίεργα. Να, μερικά :

"Ο/Η 我爱掼蛋网 άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ο μεσαίος χώρος είναι πραγματικός": You these things, I have read twice, for me, this is a relatively rare phenomenon!Personalized Signature:常州麻将,常州三打一,常州攻主,常州斗地主,常州4人升级

Ο/Η 泰兴麻将 άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Mνήμες καταχωνιασμένες": Some of the content is very worthy of my drawing, I like your information!

Ο/Η 金陵热线棋牌游戏中心 άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Αυτά είναι χάρισμά μας , στα μούτρα τα δικά μας.": It seems different countries, different cultures, we really can decide things in the same understanding of the difference!Personalized Signature:我喜欢淮安掼蛋,靖江青儿,南通长牌,姜堰23张,常州麻将这些地方言游戏

Ο/Η 诈金花 άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ενα χωνάκι παγωτό κάστανο": Good Blog, I think I want to find me, I will tell my other friends, on all. "


Αυτός είναι και ο λόγος που μετρίασα και τα σχόλια. Για να κρατήσω μακριά τα καλικαντζαράκια. Χτες ήταν των Φώτων. Κάτι λάθος μας λέγανε. Αυτά εδώ είναι. Σας έχει συμβεί κι εσάς; Σταματούν κάποτε; Η θέλουν κάτι δραστικότερο από...έναν ανασχηματισμό;

V

...Το παιχνίδι, ήταν σικέ απ'την αρχή

- Θα σαλπάριζες με πειρατικό? τη ρώτησε.
- Όχι. - κοφτή η απάντησή της.
- Σιγά μη σε ρώταγε ο πειρατής. Θα σ’ άρπαζε ό,τι κι αν έκανες.


Το γέλιο του ήταν πηγαίο και την χαλάρωσε. Γέλασε κι αυτή . Το μυαλό της ξεστράτισε σε απάτητα μονοπάτια.

Δύο πρόσωπα σ ένα. Μία η φαντασία και το πλιάτσικο. Το αποτέλεσμα το ίδιο.

Το παιχνίδι της γοητείας και της αποπλάνησης.

Πλιάτσικο, άρπαγμα, πάλη, αναμέτρηση, μυρωδιές, κοφτές ανάσες, ιδρώτας, υγρά μάτια, άφεμα, παράδοση, ικεσία.

….Για το ταξίδι..




Την μετράει και τον μετράει. Τον ελκύει το μυαλό της και τον κάνει να θέλει να το κατακτήσει.

Την ελκύει το μυαλό του και την κάνει να θέλει να καταχτηθεί.

- Μονομαχία λοιπόν; Τη ρωτάει βγάζοντας το ξίφος του.

Εκείνη παίρνει ένα μαχαίρι από το τραπέζι, το κοιτάει και το πετάει περιφρονητικά στα πόδια του.



- Α! κιόλας παραδίνεσαι?

Πόσο την νευριάζει, πόσο την τσιτώνει κι εκείνη παίζει το παιχνίδι του. Σκύβει βιαστικά να το πάρει νευριάζοντας με την ίδια που του δείχνει πόσο τρωτή είναι.
Το πόδι του πατάει με δύναμη το μαχαίρι στο πάτωμα, εμποδίζοντας την να το σηκώσει.

- Να σ εμπιστευτώ?

- Όχι! Θα σε χτυπήσω στην πρώτη ευκαιρία, απαντάει φουρκισμένη . Το τραβάει και το παίρνει στα χέρια της έχοντας επίγνωση πως εκείνος την άφησε να το πάρει.

Το παιχνίδι ήταν σικέ από την αρχή. …

Η άκρη του ξίφους του την ακουμπάει απαλά στο αριστερό της στήθος ακριβώς εκεί που είναι η καρδιά της. Μια υπενθύμιση είναι αυτή.. Αν θέλω, στην ξεριζώνω, το μήνυμα του.

Η γυναίκα, σηκώνει το μαχαίρι της και το ακουμπά στο δικό του στήθος κοιτώντας τον στα μάτια. Οι κινήσεις τους καθρέφτης.

Πιέζει το μαχαίρι της τόσο , όσο να τον πονέσει , σκίζοντας του το πουκάμισο.

- Πόνεσες; Τον ρωτάει βλέποντας το αίμα του να λερώνει το ύφασμα.
- Λίγο. Κι η μύτη του ξίφους του χάνεται ανάμεσα στα πόδια της πιέζοντας.
- Ώστε σ αρέσει να παλεύεις.. της χαμογελάει.
- Κι αν χάσεις? Και βρεθείς στα πόδια μου;
- Κι αν βρεθείς εσύ στα δικά μου;

Η ύστατη της προσπάθεια να μη γίνουν τα πράγματα όπως από την αρχή ήταν ορισμένα να γίνουν.

- Δεν θα μου περιποιηθείς την πληγή;
- Όχι ακόμα – το τρίτο όχι της .

Το ξίφος του είναι κοφτερό και της σκίζει το φουστάνι στα δύο. Την παίζει και διασκεδάζει με τις αντιδράσεις της.
-Έτσι, για να μην ιδρώνεις όσο μονομαχούμε. Της χαμογελάει.

Η γυναίκα κοκκινίζει και τα χάνει εντελώς . Το φουστάνι της έχει γίνει ένα κουρέλι που δεν μπορεί να την προφυλάξει. Μέχρι τώρα έχει μάθει να κολλάει τους ανθρώπους στον τοίχο. Εύκολα, πολύ εύκολα τόσο που βαριέται να το κάνει γιατί ξέρει τι θα γίνει. Το απρόβλεπτο τη συναρπάζει. Τον κοιτάει στα μάτια περιμένοντας την επόμενη του κίνηση.. Θα την κόψει κομματάκια? Θα την πάρει? Ή θα την αναγκάσει να τον παρακαλέσει να την πάρει?

Τα μάτια του είναι βυθισμένα στα δικά της. Το ξίφος του ανάμεσα στα στήθη της παίρνει τον ιδρώτα της. Το φέρνει στο στόμα του να τη γευτεί. Η γλώσσα του γλύφει τον ιδρώτα της και την έξαψη της. Την νοιώθει να τρέμει . Το μαχαίρι της τρέμει. Παρόλα αυτά είναι πεισματάρα και δεν το κατεβάζει. Το κρατάει εκεί στο μέρος της καρδιάς του.

Με ήρεμες κινήσεις πιάνει σταθερά το χέρι της και της το κατεβάζει. Δε μιλάνε. Τα μάτια μιλάνε.

- Λοιπόν;

Ανοίγει τα δάχτυλα της που έχουν ασπρίσει από τη δύναμη που κρατούσε το μαχαίρι κι εκείνο πέφτει άψυχο στο πάτωμα μπροστά της.

Δεν αντέχει άλλο τη ματιά του. Κατεβάζει τα μάτια της και μένει σιωπηλή.

Περιμένει….

Σχέσεις ζωής

Χρόνια σας Πολλά!!! Πώς περάσατε χτες;


- Α!! πολύ ωραία. Φάγαμε, ήπιαμε σαμπάνια και μετά χορέψαμε.

- Οι δυό σας, ή είχατε και παρέα;

- Οι δυό μας. Δεν χρειαζόμαστε άλλους για να περάσουμε καλά.

- Και μετά και μετά ; Τι έγινε μετά; (διάθεση πειράγματος εκ μέρους μου).

Αμήχανο γελάκι από την άλλη άκρη του σύρματος.

- Μη μου πεις!!!!!! Το.. «κάνατε»;

Ξανά γελάκι. Πιο πολύ 15χρονη θύμιζε παρά..

-Ε, ναι το κάναμε που λέτε κι εσείς τα παιδιά.. (ξανά γελάκι, ευχαριστημένο).

Αυτή: Ετών 82

Αυτός: Ετών 76

Είναι μαζί 60 χρόνια , τα 50 από αυτά παντρεμένοι. Είναι το μοναδικό ζευγάρι που έχω στην οικογένειά μου και στον περίγυρό μου, που ζουν μαζί, όχι από συνήθεια κι από ανάγκη, αλλά από ευχαρίστηση.

Μετά από τέτοιο παράδειγμα μπορείς να ψάχνεις κάτι λιγότερο;