όρια κι ανοχές

Φοβομουν πολυ..ειναι η αληθεια..

Φοβομουν μη ΤΑ χασω..Φοβομουν μην μ απαρνηθουν..Φοβομουν μη με μισησουν..φοβομουν μη και δεν μ αγαπουν..Φοβομουν την οργη τους. Ετρεμα και ζαρωνα και γινομουν μικρη κι απραγη.. και μουγκη..και θυμωμενη με τον ιδιο το φοβο μου. Κι εκανα τη μια υποχωρηση πισω απο την αλλη, κι οσο υποχωρουσα τοσο εκεινα θεριευαν και γινονταν δυναστες..

Ο φοβος μου πελωριος με επνιγε..δεν μου αφηνε χωρο να δω την πραγματικοτητα οπως ειναι...

Τον ειπα το φοβο μου..τον μοιραστηκα..

- Πλησιασε το δαχτυλο σου στη μυτη σου, μου ειπε.
- Τι βλεπεις?

- Μια θολουρα βλεπω.

- Απομακρυνετο τωρα. Ειναι καλυτερα?

- Ναι. Τωρα βλέπω καθαρα το δαχτυλο μου.

Τι θελει να μου πει? αναρωτηθηκα..Να βλεπω απο αποσταση? Να κοιταω τους φοβους μου απο ενα μετρο?

Θυμηθηκα πώς απολαμβανω εναν πινακα ζωγραφικης..Τον κοιταω απο αποσταση ικανη να μου δειξει το συνολο.. Οταν θελω να δω λεπτομερειες καδραρω ειτε με τα χερια μου, ειτε πλησιαζοντας πιο κοντα του..

Και *ειδα*. Και μου ειπα - αυτα που σου λειπουν ειναι τα ορια. Ορια σε σενα, ορια στους αλλους. Τερμα οι υποχωρησεις που πρωτα απ ολους θυμωνουν εσενα την ιδια.

Ο φοβος μου πηγε περιπατο..