γιορτιατικη καταθλιψη

Οσο με θυμαμαι παντα στις γιορτες, με εναν ανεξηγητο τροπο, οσο και σκατα να ημουν, κατι εκανα μεσα μου και απο το ναδιρ βρισκομουν στο ζενιθ. Ποτε μου δε μου επετρεψα να αισθανθω μονη, να μιζεριασω, να με αυτολυπηθω, να με απομονωσω.

Ισως πια "αντεχω" να μου επιτρεπω να φερομαι οπως νιωθω. Αν ειμαι καλα, καλά κι αν ειμαι σκατα, σκατα. Ισως εχω πια αντιληφθει πως και η κατασταση του ζενιθ και αυτου του απολυτου ναδιρ ειναι λιγο "παιδικη". Τα παιδια απο εκει που κλαινε και ειναι δυστυχισμενα , περνουν στην απολυτη χαρα με κατι που τα κανει ν αλλαξουν διαθεση. κι αυτο μεσα σε δευτερολεπτα. Στους μεγαλους (τρομαρα μας) τα πραγματα ειναι πιο ισορροπημενα , αντεχουμε και το "ισο"..

Αυτο που φοβαμαι, κι οχι μονο τις γιορτες, ειναι μηπως οι προσδοκιες μου ειναι τοσο ουτοπικες, που καταντουν να ειναι μη πραγματοποιησιμες..

Χρονια Πολλα να εχουμε ολοι μας