Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νυχτα




Χτες πήγα θέατρο. Την περιμενα πως και πως αυτη τη μερα, και παρολες τις αντιξοότητες, τελος καλό, ολα καλα..


Εξαιρετικη παρασταση, με σεβασμο στο θεατη, πραγμα που το ήξερα εξ αρχης..


Ενα απο τα τελευταια έργα του Ευγένιου Ο' Νηλ, καθαρα αυτοβιογραφικό, που μας μιλαει για τις σχεσεις μιας οικογένειας. Η αγάπη και το μισος που νιωθουν τα μελη της, τα αδιεξοδα και οι χαμενες ελπίδες, τα λάθη, οι σιωπές, η εμμονή στην αρνηση της πραγματικοτητας, η εμμονή στο φαινεσθε κι οχι στο ειναι, οι μεταπτώσεις οταν η πραγματικοτητα τους αναγκαζει με το ζορι να δουν την αληθεια τους χωρις να τους δινει διεξοδα να κανουν πως δεν υπαρχει, δινει στο εργο μια άλλη αξια διαχρονική..


Δεν ειναι κατι που αφορα μονο σ αυτην την οικογενεια. Συμβαινει τοσο συχνα που κατανταει εκνευριστικο. Καθε θεατης, θ' αναγνωρισει "κομματια" του και θα ταυτιστει με τους πρωταγωνιστες. 4 ανθρωποι, τοσο δεμενοι μα και τοσο ξενοι. Ο καθενας φυλακισμενος στο δικό του κύκλο βιωνει τις δραματικες αλλαγες και τα αδιεξοδα τα προσωπικα του και των άλλων. Αγγελοι και διαβολοι την ιδια στιγμη. Αυτος που προσφέρει, την ιδια στιγμη αναιρειται σκιζοντας τον αλλον, καταλογιζοντας του τις δικες του αποτυχιες, φορτωνοντας ετσι τους αλλους, με τα δικα του κομμάτια.


Εξιλέωση; Ελπίδα; οχι. Πουθενα δεν βλεπουμε εστω και μια χαραμαδα φωτος.

Μονη διεξοδος, το πιοτο, η μορφινη, κι η ομιχλη.

Η ομίχλη που σε ολο το εργο ειναι πανταχου παρούσα, - δεν την βλεπουμε αλλα τη ζουμε μεσα απο το στομα της μητερας, οταν την επικαλειται για να τη γλυτωσει απο τη θεα των αλλων..και ασφαλως από την πραγματικοτητα. Ολοι την ξερουν την πραγματικοτητα τους. Κι ολοι την αρνουνται κανοντας σαν να μη τους αφορα.Η ομιχλη λειτουργει σαν αμυντικο τειχος, προστατευει κι απομακρυνει.


4 ανθρωποι. 4 ιστορίες. 4 πορείες. 4 κυκλοι που μπαινουν-βγαινουν ο ενας στον αλλον και παρολα αυτα ειναι μονοι. 4 ανθρωποι που αγαπούν κι αγαπιούνται με λάθος τροπο. Που ξεσκιζονται και ξεσκιζουν.


Είναι η προσωπικη ιστορια του συγγραφέα την οποια οταν τελειωσε την κλειδωσε σ ενα συρταρι αρνουμενος να τη ξαναδει μεχρι το θανατο του. Τον καταλαβαινω απόλυτα. Δεν αντεχεις να "ξαναζησεις" ολον αυτον το σπαραγμό. Και θελει πολλη δυναμη να παραδεχτεις την αληθεια οπως ειναι. Χωρις αλκοολ, χωρις ομιχλες, χωρις μορφινες.. Γυμνη, ασκημη και λυτρωτική.. Γι αυτον που την αντεχει..




Θεατρο Απλό

Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντύπας

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καταλειφός, Ράνια Οικονομίδου, Αλκης Κούρκουλος, Κώστας Βασαρδάνης, Σοφία Καλεμκερίδου.

1 σχόλιο:

Donnaliza είπε...

Πριν 4-5 χρονια ειχα δει και εγω αυτην την παρασταση με αλλη συνθεση ηθοποιων ομως, ειναι απο τις παραστσεις που εμειναν χαραγμενες στην μνημη μου.