Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας



Ποτέ μη πεις ποτέ..

Σαββατο με Σαββατο , ημερες 8, απο τις πιο καυτες του καλοκαιριου. Μια βδομαδα που δεν περιμενε να ερθει, δεν την ειχε σκεφτει ουτε στα πιο τολμηρα της ονειρα κι ουτε πιστευε πως θα μπορουσε να εχει τετοια εξελιξη..

Μια βδομαδα που ξεκινησε με μια βολτα στο Θησειο συνεχισε σε μια βεραντα με θεα την Ακροπολη , κυλιστηκε σε καυτα σεντονια και κλιματισμο που εκαιγε συνεχεια , γευτηκε ασπρο παγωμενο κρασι και πατέ πανω σε κρισπις , γεμισε με μυρωδιες λαδιων για μασαζ και φουλαρια σε πρασινες αποχρωσεις και τελειωσε με πρωινο στο Χιλτον...
-------------------------------------------------------------

Ο ηχος του κινητου-ξυπνητηρι την ξυπνησε. 7.30 σηκω να πας στο σπιτι να δεις τι κανουν οι εργατες.. Ολα ηταν τοσο ζωντανα που για λιγο πιστεψε πως το ονειρο ηταν πραγματικοτητα. Σηκωθηκε μισοκοιμισμενη κι εκανε καφε..αφηρημενη ξαναγυρισε στο κρεβατι να τον πιει πριν σηκωθει για τα καλα και φυγει απο το σπιτι..

Αναψε ενα τσιγαρο. Για να δουμε τι εχουμε να κανουμε σημερα..μονολογησε.

Ηπιε βιαστικα τον καφε της , εσβησε το τσιγαρο και ντυθηκε μηχανικα..

Ανοιξε την πορτα και βγηκε.. Μια νεα μερα αρχισε.

Στο κομοδινο διπλα στο κρεβατι της εμεινε ενα μπουκαλακι body oil..

Το σπίτι μου



Από τότε που με θυμάμαι, πάντα έβλεπα στον ύπνο μου , όνειρα που είχαν σχέση με σπίτια.

Αλλοι ονειρεύονται πως πετούν, εγώ ονειρεύομαι σπίτια.

Σπίτια παλιά, ψιλοτάβανα με εμφανή τα σημάδια του χρόνου πάνω τους, γκρίζα και παραμελημένα, σαν να μην ζει κανείς άνθρωπος μέσα τους.

Πολλά δωμάτια, καθιστικά άνετα που βλέπουν σε ανοιχτές βεράντες με φυτά που ζουν ακόμα, παρόλη την αφροντισιά, σαλόνια και τραπεζαρίες που ακούγονται γέλια , τσουγκρίσματα των ποτηριών, ο ήχος των σερβίτσιων, παιδικές φωνές ανάκατες με ώριμες και σοβαρές, σκόρπιες λέξεις να αιωρούνται.

Από τότε που γεννήθηκα, ζω σε δανεικά σπίτια. Στο σπίτι της γιαγιάς μέχρι τα 12, μετά της μαμάς και του μπαμπά και μετά του άντρα μου. Σαν τον χαμαιλέοντα, προσαρμοζόμουν μέσα τους, γινόμουν ένα μ αυτά και με τις ζωές των άλλων. Δεν πέρασα άσχημα.. τολμώ να πω πως με παραχάιδεψαν κιόλας, δίνοντας μου το ρόλο της υψηλής καλεσμένης που τσακίζονταν να την περιποιηθούν και να την κάνουν να αισθανθεί άνετα.

Πριν ένα μήνα υπέγραψα τα συμβόλαια του δικού μου σπιτιού. Πούλησα της μαμάς μου, πήρα κι ένα δάνειο και έκανα το μεγάλο βήμα.

Μοιάζει λίγο με τα σπίτια των ονείρων μου. Είναι παλιό, ψιλοτάβανο με πολλές φαρδιές ντουλάπες , μ έναν αέρα ξεχασμένης κομψότητας που με έκανε να το αγαπήσω με την πρώτη ματιά. Το μπαλκόνι βλέπει σε μια πλατεία γεμάτη ψηλά δέντρα που σου δίνει την αίσθηση πως δεν είσαι στην καρδιά της πόλης, αλλά κάπου αλλού.

Χαμογέλασα άθελα μου όταν συνειδητοποίησα πως σ αυτή την πλατεία μ έφερναν να παίξω μικρή κάθε απόγευμα του καλοκαιριού και παρ’ όλες τις γκρίνιες -πάλι μες στο χώμα έγινες, σαν αλητάκι είσαι, αν δεν είσαι φρόνιμο παιδί δεν θα σε ξαναφέρω-, εγώ περνούσα περίφημα..

Φώναξα μαστόρους, τους είπα τι θέλω να μου φτιάξουν, βλέπω χρώματα και συνδυασμούς (και πελαγώνω) και περιμένω προσφορές. Φαντάζομαι πως στο τέλος του Αυγούστου θα χει γίνει όπως το θέλω και το ονειρεύομαι και θα μένει μόνο να κάνω τη μετακόμιση..

Αναρωτιέμαι, όταν μπω πια και το κατοικήσω, τι όνειρα θα βλέπω..

Ενα ξεχασμένο κείμενο στο συρτάρι του υπολογιστή..



Jean Genet - Δούλες


Αλήθεια πώς να περιγράψω τα ποικίλλα αισθήματα που ένοιωσα διαβάζοντας τις “Δούλες” του Ζαν Ζενέ και ερμηνεύοντας το ρόλο της Κλαίρης;

Πρώτα η Κλαίρη παίρνει τη θέση της Κυρίας γιατί την αγαπά. Μέσα στην Κυρία νοιώθει χαρά, δραπετεύει από τον εαυτό της. Όμως γίνεται επίσης Κυρία γιατί τη μισεί και σκοπός της δεν είναι να δείξει την Κυρία όπως πραγματικά είναι αλλά να την κανει μισητή. Ετσι η αγάπη-μίσος που νιώθει για την Κυρία καλύπτει την αγάπη-μίσος που νιώθει για την αδελφή της και σε επέκταση αυτήν που νιώθει για τον εαυτό της. Για να μισήσει τη Σολάνζ η Κλαίρη δεν έχει άλλο τρόπο παρά να γίνει η Κυρία που μισεί την Κλαίρη.

Ένα από τα κίνητρα των πράξεων αυτοτιμωρίας, αποκαλύπτει η ψυχανάλυση, είναι η προσπάθεια να εξαναγκασθεί ο κριτής να τιμωρήσει άδικα το αντικείμενό του και μ’αυτόν τον τρόπο να του αποδοθεί ενοχή, πράγμα που του αφαιρεί εξουσία και τον καθιστά ανάξιο να κρίνει.

Τι μπορώ να πω για το αίσθημα απομόνωσης, εγκατάληψης, απόγνωσης ενός ανθρώπου, της Κλαίρης, που όπως ο ίδιος ο Δημιουργός της, ο ΖΕΝΕ, εγκαταλείφθηκε, εγκλημάτισε, τιμωρήθηκε και που ακόμη αισθάνεται φυλακισμένος στην αίθουσα κατόπτρων της ανθρώπινης ύπαρξης, παγιδευμένος στην αέναη εναλλαγή ειδώλων σαν να μην είναι πια τίποτα, παρά μια παραμορφωμένη αντανάκλαση του εαυτού του*.

Η ουσία του θεάτρου του Ζενέ είναι η θέση του ειδώλου. Το είδωλο είτε ως προβολή, είτε ως αντανάκλαση, διατηρεί πάντα την ιδιότητα του μη είναι. Γιατί το είδωλο δεν είναι καν ο εαυτός του και στις “ΔΟΥΛΕΣ” η απώλεια του εαυτού επιτυγχάνεται μέσα από την ταύτιση με τα είδωλα.*

Ο Σαρτρ, στο βιβλίο του “Ο Άγιος Ζενέ” εκτιμά πως κάθε βιβλίο του Ζενέ είναι μια κρίση κάθαρσης από το δαίμονα – ένα ψυχόδραμα και πως δέκα χρόνια λογοτεχνίας για το Ζενέ ισοδυναμούν με μια θεραπεία ψυχανάλυσης.*

Τελικά, μέσα από απ’αυτήν την πάλη του όντος και της όψης, του φανταστικού και του πραγματικού, του Καλού και του Κακού, βγήκα αλώβητη ; από το ψυχικό σεισμό και καταναγκασμό (που με υπέβαλε ο Ζενέ) και με πλούσιες εμπειρίες για την ουσία του Θεάτρου και την Ανθρώπινη περιπέτεια.

Tαμπέλες κι ετικέτες



Προσπαθώ ν αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις μου..(τι χαζή που είμαι...ακόμα χαρτί λέω) και στα μάτια μου μπροστά περνάνε και μου κλείνουν το μάτι χιλιάδες ταμπέλες. Άλλες τεράστιες και προκλητικές, άλλες πιο μαζεμένες, άλλες γραμμένες σε ρομαντικό στυλ άλλης εποχής που πέρασε πια, κι άλλες μοντέρνες, ντιζαινατες, άλλες σκέτο καρακιτσαριό κι άλλες καλαίσθητες.

Σκέφτομαι ποια μου πάει, με ποια θα μπορούσα να ταυτιστώ.. να! θα διαλέξω αυτή τη διακριτική, που δεν βγάζει μάτι κι έχει στυλ που μου ταιριάζει γάντι. Την παίρνω στα χέρια μου..μου αρέσει.

Όχι δεν την θέλω , αποφασίζω..

Δεν χρειάζομαι πια ταμπέλες, ταυτότητα χρειάζομαι . Ανοίγω τη τσάντα μου..βγάζω το πορτοφόλι μου και από μέσα βγάζω την ταυτότητα μου..κοιτάω τη φωτογραφία ενός κοριτσιού πιο νέου από τώρα που προσπαθεί να δείχνει σοβαρό στο φακό. Με τα δάχτυλα μου χαϊδεύω απαλά τη φωτογραφία..

Αυτή είμαι ! Και μου αρέσω πολύ

Η αρχή είναι το παν..




Ναι! Τα κατάφερα! Δημιούργησα ιστολόγιο.. Τελικά, δεν ήταν και τόσο δύσκολο όσο φανταζόμουν.. ένα , δύο, τρία βήματα και έγινε..

Νομίζω πως θα το αγαπήσω αν και ακόμα νοιώθω αμήχανη μαζι του.