Ο μεσαίος χώρος είναι πραγματικός




ΕΝΑΣ και Μοναδικός στη ζωή μας, υπήρξε μόνο ο πατέρας μας. Καλός, κακός, ουδέτερος, υπαρκτός ή ανύπαρκτος, δεν έχει σημασία. Αυτός είναι, ή ήταν, και αυτό δεν αλλάζει.

Στην ενήλικη ζωή μας, δυστυχώς ή και ευτυχώς, η διπολικότητα (θέλω να τα έχω ΟΛΑ αλλιώς δεν θέλω ΤΙΠΟΤΑ) μας κατατρώει και μας κρατάει δέσμιους. Στο ένα άκρο έχουμε την κενότητα, το τίποτα, την απάθεια- όλοι καλοί πρόδρομοι της κατάθλιψης και στο άλλο το απόλυτο πάθος , όπου ψάχνουμε και ελπίζουμε να βρούμε τη σχέση passepartout που "μαγικά" θα μας ξεκλειδώσει και θα μας οδηγήσει στην ευτυχία και στην έκσταση.

Και ανάμεσα σ' αυτά τα δύο; Δεν υπάρχει τίποτα; Το απόλυτο κενό;

To αναγνωρίζω στους άλλους, γιατί, πρώτη και καλύτερη το είχα εγώJ. Δεν συμβιβαζόμουν με τα λίγα. Τα ήθελα όλα ή προτιμούσα το τίποτα. Κι αυτό με θύμωνε και με καθήλωνε. Σαν τα μικρά παιδιά που αλλάζουν με ασύλληπτη ταχύτητα το κλάμα με το γέλιο. Χωρίς κανένα πέρασμα ανάμεσα στα δύο άκρα.

Γιατί το χρειαζόμαστε αυτό εμείς; Ίσως κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη νοσταλγία. Να γυρίσουμε πίσω και ας είναι πια ασπρόμαυρες φωτογραφίες της ζωής μας. Στη θολή παλιά εικόνα της ασπρόμαυρης ασφάλειας. Ή σ αυτήν που θα θέλαμε να είναι. Ή σ αυτήν που προσπαθούμε να ανακατασκευάσουμε για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Όλοι, λίγο ως πολύ, ξαναγυρίζουμε κάποιες φορές στη ζωή μας πίσω. Άλλοι με τα λόγια και τις σκέψεις, παντρεύοντας τη νοσταλγία με την τωρινή μας πραγματικότητα, κι άλλοι με τις πράξεις τους που τους κρατάνε πίσω. Οι πρώτοι, με πολλή δουλειά και την απαραίτητη αποδοχή της ματαίωσης, μπορούν να δεχτούν έστω και με πίκρα πως αυτό πάει , μας τέλειωσε.. Διορθώσεις η επαναπροσδιορισμοί εκ των υστέρων δεν μπορούν να γίνουν. Κι αυτό πονάει και πονάει και πολύ. Και θα πονάει πάντα. Μέχρι να πεθάνουμε. Δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα γι’ αυτό, παρά μόνο να το θρηνήσει και να πάει παρακάτω. Οι άλλοι όχι. Μένουν εκεί περιμένοντας να αλλάξουν τα πράγματα. Μακάρι να άλλαζαν έτσι , όμως γμτ δεν αλλάζουν.

Σαν «κάτοικος» πια του ενδιάμεσου χώρου, βλέπω πως υπάρχουν πολλά πράγματα ανάμεσα στον απόλυτο Έρωτα και το απόλυτο Τίποτα. Αναγνωρίζω πια, πως το καλό μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά είναι καλό. Η δική μου σωτηρία της ψυχής..