γιορτιατικη καταθλιψη




Οσο με θυμαμαι παντα στις γιορτες, με εναν ανεξηγητο τροπο, οσο και σκατα να ημουν, κατι εκανα μεσα μου και απο το ναδιρ βρισκομουν στο ζενιθ. Ποτε μου δε μου επετρεψα να αισθανθω μονη, να μιζεριασω, να με αυτολυπηθω, να με απομονωσω.

Ισως πια "αντεχω" να μου επιτρεπω να φερομαι οπως νιωθω. Αν ειμαι καλα, καλά κι αν ειμαι σκατα, σκατα. Ισως εχω πια αντιληφθει πως και η κατασταση του ζενιθ και αυτου του απολυτου ναδιρ ειναι λιγο "παιδικη". Τα παιδια απο εκει που κλαινε και ειναι δυστυχισμενα , περνουν στην απολυτη χαρα με κατι που τα κανει ν αλλαξουν διαθεση. κι αυτο μεσα σε δευτερολεπτα. Στους μεγαλους (τρομαρα μας) τα πραγματα ειναι πιο ισορροπημενα , αντεχουμε και το "ισο"..

Αυτο που φοβαμαι, κι οχι μονο τις γιορτες, ειναι μηπως οι προσδοκιες μου ειναι τοσο ουτοπικες, που καταντουν να ειναι μη πραγματοποιησιμες..

Χρονια Πολλα να εχουμε ολοι μας

You are my Man

I'm your man
If you want a lover I'll do anything you ask me to
And if you want another kind of love I'll wear a mask for you

Κι έτσι ξαφνικά




Από το πρωί, ένα τραγούδι σιγοτραγουδώ.

"κι έτσι ξαφνικά καθώς θα μπαίνει η άνοιξη, μια και καλή θα σε ξεχάσω"

Οκ είμαι σε λάθος εποχή, το αντίθετο της άνοιξης .

Οι κύκλοι είναι για να ανοίγουν...

όρια κι ανοχές



Φοβομουν πολυ..ειναι η αληθεια..

Φοβομουν μη ΤΑ χασω..Φοβομουν μην μ απαρνηθουν..Φοβομουν μη με μισησουν..φοβομουν μη και δεν μ αγαπουν..Φοβομουν την οργη τους. Ετρεμα και ζαρωνα και γινομουν μικρη κι απραγη.. και μουγκη..και θυμωμενη με τον ιδιο το φοβο μου. Κι εκανα τη μια υποχωρηση πισω απο την αλλη, κι οσο υποχωρουσα τοσο εκεινα θεριευαν και γινονταν δυναστες..

Ο φοβος μου πελωριος με επνιγε..δεν μου αφηνε χωρο να δω την πραγματικοτητα οπως ειναι...

Τον ειπα το φοβο μου..τον μοιραστηκα..

- Πλησιασε το δαχτυλο σου στη μυτη σου, μου ειπε.
- Τι βλεπεις?

- Μια θολουρα βλεπω.

- Απομακρυνετο τωρα. Ειναι καλυτερα?

- Ναι. Τωρα βλέπω καθαρα το δαχτυλο μου.

Τι θελει να μου πει? αναρωτηθηκα..Να βλεπω απο αποσταση? Να κοιταω τους φοβους μου απο ενα μετρο?

Θυμηθηκα πώς απολαμβανω εναν πινακα ζωγραφικης..Τον κοιταω απο αποσταση ικανη να μου δειξει το συνολο.. Οταν θελω να δω λεπτομερειες καδραρω ειτε με τα χερια μου, ειτε πλησιαζοντας πιο κοντα του..

Και *ειδα*. Και μου ειπα - αυτα που σου λειπουν ειναι τα ορια. Ορια σε σενα, ορια στους αλλους. Τερμα οι υποχωρησεις που πρωτα απ ολους θυμωνουν εσενα την ιδια.

Ο φοβος μου πηγε περιπατο..

Το life style του απολυτου τίποτα





Μεσα σε μια εποχη, οπου ολοι κανουν "πλακα" με ολους, που μιλανε απαξιωτικα, μειωτικα, επιθετικα, χωρις ουσια, λογια για τα λογια, προβολη για την προβολη, συμμαχιες και εναγκαλισμοι μπροστα στην καμερα , φιλακια στον αερα, πηδηματα γιατι είναι ακρως εξυπηρετικα κι ανεβαστικα, που ο καθενας συναγωνιζεται σε ευτελη σχολια , κακιουλες και σαχλα υπονοουμενα τον αλλον, που οι κουτσομπολες των παιδικων μου χρονων που εβγαιναν εξω απο την αυλοπορτα των σπιτιων τους καθε απογευμα για να παρουν αερα αντικατασταθηκαν με τη φτηνη γκλαμουρια των media με το κυριαρχο μοτο “οσο πιο πολύ θαψεις, μειωσεις, ξε-κατινιασεις και ξε-κατινιαστεις, τοσο περισσοτερο ζεστο παντεσπανι θα φας και θα κανεις τη δημοσιοτητα του δεκαλεπτου, δεν μου κανει καμμια μα καμμια εντυπωση που η κυρια που εγραψε τα “χαριτωμενα” της χαριν της στηλης και της πλακας – ελα μωρε τωρα και τι εγινε- είναι ακομα στη θεση της. Τετοιες θελουν , τετοια πουλανε. Μ ενοχλουν απιστευτα όλα αυτά , δεν μπορω να τα καταργησω, όμως μπορω να τα βγαλω από τη ζωη μου, όπως βγαζω οτιδηποτε μου χαλαει την αισθητικη και τη διαθεση μου .

Η “υβρις” γυρναει αδυσωπητα σ αυτόν που την κανει.

Une Liaison Pornografique



"Μια πορνογραφική σχέση"


Ηταν η ταινια που μ εκανε να ξανα αγαπησω τον γαλλικο κινηματογραφο


"Πρόκειται για μια αληθινή ερωτική ιστορία. Ένας άνδρας και μια γυναίκα συναντιούνται για ένα συγκεκριμένο σκοπό, το σεξ, αλλά δεν αργούν να ερωτευτούν ο ένας τον άλλον.
Κάθε ιστορία αγάπης είναι ιδιαίτερη, μοναδική, πρωτότυπη... μία συνάντηση στο γραφείο, στο δρόμο, σε ένα πάρτι, μέσω κοινών φίλων.
Τί είναι αυτό που θα τους οδηγήσει να πούνε μια μέρα το ‘Σ’αγαπώ’;
Και τί τους κάνει να χωρίσουν;
Αυτό που μένει μετά από μία ιστορία αγάπης δεν είναι η αγάπη, αλλά η ανάμνηση της ιστορίας: πώς ξεκίνησε, τι συνέβη, τι θυμάται κανείς και τι έχει ξεχάσει.
Μου αρέσει πολύ το ακόλουθο χαρακτηριστικό της ταινίας: δύο άνθρωποι μάς λένε όσα είναι διατεθειμένοι να αποκαλύψουν, μπροστά στην κάμερα.
Είναι μια ανάγκη που όλοι έχουμε: να εκφράσουμε τα αισθήματα και τον πόνο μας, να μιλήσουμε γι’αυτά, να τα μοιραστούμε και να τα ξαναζήσουμε.
Μου αρέσουν οι διαφορές, σημαντικές ή όχι, ανάμεσα στις δύο ιστορίες, του άνδρα και της γυναίκας. Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ οι μικρές σιωπές, τι υπάρχει ανάμεσα στα λόγια. Εστιάζω στα πρόσωπα, τα οποία μιλούν και ενθυμούνται.
Γι’αυτόν το λόγο, το ρομάντζο είναι πορνογραφικό.
Ξεγυμνώνεται.
Είναι αισχρό, επειδή είναι πολύ προσωπικό.
Δεν είναι το σεξ, είναι τα λόγια.
Για μένα, μια ερωτική ιστορία έχει αρχή, μέση και τέλος. Και το τέλος είναι αυτό που την κάνει άξια να ειπωθεί".

(Σημείωμα του σκηνοθέτη Frederic Fonteyne, στα production notes της ταινίας)

Με την πρώτη ματιά




Πρώτα τα μάτια..

μετά τα δάχτυλα των χεριών...

κι αν κάνουμε χειραψία..θα τον εκτιμήσω πάρα πολύ, αν μου σφίξει δυνατά το χέρι κι όχι νερόβραστα...

αυτά με την πρώτη ματιά.. τ' άλλα έπονται...

Οικογενειακά μοντέλα



Στην οικογενεια μας, συνηθιζαμε παντα να λεμε :"Θα παμε στο σπιτι της γιαγιας, της θειας Ελενης, της μαμας ".. Δεν μας ειχε περασει καν απο το νου να πουμε στου παπου, του θειου κλπ λες και δεν ηταν και δικο τους..

Θυμαμαι τη μαμα μου, 1,60 και 45 κιλα να χει σουζα τον μπαμπα μου απο το τι ρουχα θα φορεσει μεχρι που θα πανε το βραδυ.. Τον θυμαμαι να της ετοιμαζει παντα τον καφε της και το γαλα μου, να σιδερωνει τα πουκαμισα του, να κοβει σαλατες και να στρωνει το τραπεζι, να πεταει τα σκουπιδια , να φερνει τα ψωνια στο σπιτι και να τη γεμιζει ψεμματα που βεβαια αυτη, τα πιανε στον αερα..

Αυτο που εγω εισεπραξα ηταν πως του φεροταν ετσι επειδη δεν του ειχε και μεγαλη εμπιστοσυνη, επαγγελματικα παντα τον ξελασπωνε οταν βαρουσε διαλυση και ειχε αναλαβει σαν στρατηγος τα ηνια της οικογενειας της.

Ξερω πολλες τετοιες..αυτο ομως που αναρωτιεμαι ειναι τι την εκανε να επιλεξει για συντροφο της εναν τετοιο ανδρα που α πριορι δεν θα γινοταν ποτέ η κεφαλη της οικογενειας.. ή μαλλον ξερω..ετσι αισθανοταν εκεινη καλα (ασχετα αν γκρινιαζε συνεχως πως δεν αντεχει αλλο, πως δουλευει συνεχεια, πως αν ειχε παρει τον γιατρο που την ηθελε..κλπ κλπ κλπ) αυτο την εξιταριζε, μεσα απο αυτο μπορουσε να λειτουργησει και να νοιωθει πως ελεγχοντας τα παντα, νοιωθει η ιδια πρωτα απ ολα καλα, αλλοιως θα τον ειχε σουταρει και θα χε τελειωσει η παρασταση.
Επίσης ξερω πως απλα ειχε ο ενας αναγκη τον αλλον για να λειτουργησει, κοινως κυλησε ο τετζερης και βρηκε το καπακι του, αλλοιως δεν θα κανανε χωριο ουτε θα ζουσαν τοσα χρονια μαζι..

(Ακριβως απο κατω μας υπηρχε αλλο μοντελο οικογενειας.. Ο αντρας 1,80 και 120 κιλα ενα ορθιο βουνο, εκεινη 1,55 και 45 κιλα , τη χτυπαγε, τη μειωνε, της στερουσε το φαγητο, πετουσε εξω απο το σπιτι τη γυναικα του και τα παιδια του και τους μαζευαμε εμεις στο δικο μας για να μη καθονται μες στη νυχτα στα σκαλια, ποτέ ομως αυτη η γυναικα δεν τον αφησε, δεν της περασε καν απο το νου της να παρει τα παιδακια της και να σηκωθει να φυγει, μεχρι το τελος.. Το ριξε στη θρησκεια, ειχε προφανως βαλει τον εαυτο της στη θεση του μαρτυρα που μαλλον την ερεθιζε, και ανεχοταν αυτη την κατασταση μεχρι που τα παιδια της μεγαλα πια, βαλαν βετο οταν την ειδαν γριουλα με κατασπρα μαλλια με μαυρισμενο το ματι και σπασμενο το χερι, και την πηραν στο σπιτι τους.. Την κρατουσαν σχεδον με το ζορι γιατι εκεινη παντα ηθελε να φυγει και να γυρισει κοντα του.. Μεχρι που εκεινος δεησε να τα τιναξει, ολομοναχος, διχως τη γυναικα του και τα παιδια του διπλα του, και ζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα..)

Η μαμα μου αν κι ειχε αγνοια για τα «λαιφ σταιλ» τα δικα μας, ηταν Αφέντρα με τα ολα της, χωρις να φορα τα ειδικα ρουχα για να του επιβληθει, χωρις ποτέ να υψωσει τη φωνη της, ζωντας μια απιστευτα συντηρητικη ζωη και πιστευω πως τον παιδευε κι ερωτικα απεχοντας απο το σεξ που τοσο του αρεσε.. Μεχρι τις τελευταιες ημερες της ζωης της, διεταζε τους παντες, εβαζε κανονες ποιοι θα ρθουν να τη δουν και ποιοι οχι, μεχρι και διαδρομο πανω απο τα χαλια της ειπε να βαλουν , μη της τα χαλασουν...


Τα χαλιά της ζουν ακομη..

Ενα χρόνο και ενα μήνα πριν




Ο πονος της απωλειας για μενα ειναι βουβός.

Δεν μιλαω, δεν λαλαω, δεν αντιδρω στην αρχη.

Μετα, αφου περασει το πρωτο σοκ, μου βγαινει ενας απιστευτος θυμος (που συνηθως τον γυριζω επανω μου)..

Μετα αρχιζω να διαπραγματευομαι τη νεα κατασταση..

Μετα ξαναπαθαινω ενα πισω-γυρισμα που ειναι μισο βουβο-μισο θυμωμενο..

Μετα αρχιζω να βρισκω τροπους ν απαλυνω τον πονο..

Καποτε τον αποδεχομαι και παω παρακατω

χτες τελειωσε και τυπικα ενα πολυ σημαντικο κεφαλαιο της ζωης μου..

Γυρισα το βραδυ σπιτι.. Το αλλαξα..καναπεδες εφυγαν απο εδω, πηγαν εκει..βιβλιοθηκες αλλαξαν, πινακες μπηκαν αλλου.. Εγινε πολυ ομορφο.. Ειναι το σπιτι μου και μου ανηκει ολοκληρωτικα για πρωτη φορα στη ζωη μου..

Να θυμηθω να τηλεφωνησω να μου φερουν και τα χαλιά..

Εγώ κι Αυτό



Αναρωτιεμαι τι ειναι αυτο που με κανει να ψηλωνω τον πηχυ να τεντωνω τα ορια μου σε ενα αδιακοπο παιχνιδι..

Ασκησεις αυτο εκτιμησης?
Αυτο προβολης?
Αυτο επιβεβαιωσης?


Σαν ενα ματι να με παρακολουθει και να με κρινει..να με εγκρινει ή να με κατακρινει

Ισως παληα αυτο το ματι να ηταν η επιβεβαιωση ή η αποδοκιμασια της μαμας και του μπαμπα

Μετα μετατεθηκε στην επιβεβαιωση της παρεας, των σπουδων και της δουλειας

Παντα καποιος παρατηρει και βαζει στοχους – προς τα πανω μεχρι εξαντλησης των αποθεματων..σωματικων και ψυχικων..

Κανεις ομως δεν μπορει να συναγωνιστει τον εαυτο μου..

Ειναι ο αυστηροτερος απ ολους...

Συνεχεια συγκρουομαστε.. Κατσε λιγακι στ αυγα σου κι ασε με ν ανασανω
Τι σοι εμμονη ειναι αυτη να θες ολο παραπανω?
Εμενα με ρωτησες αν μπορω κι αν θελω?
Η η γνωμη μου δεν μετραει καθολου?
Με κοιταει και χαμογελαει..Εσυ ολα τα καταφερνεις

Νομιζεις! Καταφερνω οσα θελω και μπορω.. Τα παιδια εχουν την αισθηση της παντοδυναμιας.. Εγω οχι πια.. Μεγαλωσα .. ειμαι πια ενηλικη και ξερω πως δεν ειμαι παντοδυναμη.. Ειμαι ανθρωπος και δεν θελω να παιξω το θεο .. Εχω παρον και μελλον αλλα και παρελθον.. Δικα μου ειναι ολα και τ αγαπαω.. Αυτο που μισω ειναι να νομιζεις πως αυτο που ζω ειναι ενα παιχνιδι που και τι εγινε αν χασω..θ αρχισω ξανα απο την αρχη, θα βελτιωσω τις ικανοτητες μου και θα περνώ μ επιτυχια το καθε επιπεδο.. Εδω ειναι το λαθος σου..γιατι εγω δεν το βλεπω σαν παιχνιδι, ουτε σαν προβα..Ειναι η παρασταση μου κι εχω μονο μια.. Μετα το εργο θα κατεβει...

Που θα παει..θα τα βρουμε στο τελος ηδη αρχιζω να τον στρωνω