γιορτιατικη καταθλιψη




Οσο με θυμαμαι παντα στις γιορτες, με εναν ανεξηγητο τροπο, οσο και σκατα να ημουν, κατι εκανα μεσα μου και απο το ναδιρ βρισκομουν στο ζενιθ. Ποτε μου δε μου επετρεψα να αισθανθω μονη, να μιζεριασω, να με αυτολυπηθω, να με απομονωσω.

Ισως πια "αντεχω" να μου επιτρεπω να φερομαι οπως νιωθω. Αν ειμαι καλα, καλά κι αν ειμαι σκατα, σκατα. Ισως εχω πια αντιληφθει πως και η κατασταση του ζενιθ και αυτου του απολυτου ναδιρ ειναι λιγο "παιδικη". Τα παιδια απο εκει που κλαινε και ειναι δυστυχισμενα , περνουν στην απολυτη χαρα με κατι που τα κανει ν αλλαξουν διαθεση. κι αυτο μεσα σε δευτερολεπτα. Στους μεγαλους (τρομαρα μας) τα πραγματα ειναι πιο ισορροπημενα , αντεχουμε και το "ισο"..

Αυτο που φοβαμαι, κι οχι μονο τις γιορτες, ειναι μηπως οι προσδοκιες μου ειναι τοσο ουτοπικες, που καταντουν να ειναι μη πραγματοποιησιμες..

Χρονια Πολλα να εχουμε ολοι μας

You are my Man

I'm your man
If you want a lover I'll do anything you ask me to
And if you want another kind of love I'll wear a mask for you

Κι έτσι ξαφνικά




Από το πρωί, ένα τραγούδι σιγοτραγουδώ.

"κι έτσι ξαφνικά καθώς θα μπαίνει η άνοιξη, μια και καλή θα σε ξεχάσω"

Οκ είμαι σε λάθος εποχή, το αντίθετο της άνοιξης .

Οι κύκλοι είναι για να ανοίγουν...

όρια κι ανοχές



Φοβομουν πολυ..ειναι η αληθεια..

Φοβομουν μη ΤΑ χασω..Φοβομουν μην μ απαρνηθουν..Φοβομουν μη με μισησουν..φοβομουν μη και δεν μ αγαπουν..Φοβομουν την οργη τους. Ετρεμα και ζαρωνα και γινομουν μικρη κι απραγη.. και μουγκη..και θυμωμενη με τον ιδιο το φοβο μου. Κι εκανα τη μια υποχωρηση πισω απο την αλλη, κι οσο υποχωρουσα τοσο εκεινα θεριευαν και γινονταν δυναστες..

Ο φοβος μου πελωριος με επνιγε..δεν μου αφηνε χωρο να δω την πραγματικοτητα οπως ειναι...

Τον ειπα το φοβο μου..τον μοιραστηκα..

- Πλησιασε το δαχτυλο σου στη μυτη σου, μου ειπε.
- Τι βλεπεις?

- Μια θολουρα βλεπω.

- Απομακρυνετο τωρα. Ειναι καλυτερα?

- Ναι. Τωρα βλέπω καθαρα το δαχτυλο μου.

Τι θελει να μου πει? αναρωτηθηκα..Να βλεπω απο αποσταση? Να κοιταω τους φοβους μου απο ενα μετρο?

Θυμηθηκα πώς απολαμβανω εναν πινακα ζωγραφικης..Τον κοιταω απο αποσταση ικανη να μου δειξει το συνολο.. Οταν θελω να δω λεπτομερειες καδραρω ειτε με τα χερια μου, ειτε πλησιαζοντας πιο κοντα του..

Και *ειδα*. Και μου ειπα - αυτα που σου λειπουν ειναι τα ορια. Ορια σε σενα, ορια στους αλλους. Τερμα οι υποχωρησεις που πρωτα απ ολους θυμωνουν εσενα την ιδια.

Ο φοβος μου πηγε περιπατο..

Το life style του απολυτου τίποτα





Μεσα σε μια εποχη, οπου ολοι κανουν "πλακα" με ολους, που μιλανε απαξιωτικα, μειωτικα, επιθετικα, χωρις ουσια, λογια για τα λογια, προβολη για την προβολη, συμμαχιες και εναγκαλισμοι μπροστα στην καμερα , φιλακια στον αερα, πηδηματα γιατι είναι ακρως εξυπηρετικα κι ανεβαστικα, που ο καθενας συναγωνιζεται σε ευτελη σχολια , κακιουλες και σαχλα υπονοουμενα τον αλλον, που οι κουτσομπολες των παιδικων μου χρονων που εβγαιναν εξω απο την αυλοπορτα των σπιτιων τους καθε απογευμα για να παρουν αερα αντικατασταθηκαν με τη φτηνη γκλαμουρια των media με το κυριαρχο μοτο “οσο πιο πολύ θαψεις, μειωσεις, ξε-κατινιασεις και ξε-κατινιαστεις, τοσο περισσοτερο ζεστο παντεσπανι θα φας και θα κανεις τη δημοσιοτητα του δεκαλεπτου, δεν μου κανει καμμια μα καμμια εντυπωση που η κυρια που εγραψε τα “χαριτωμενα” της χαριν της στηλης και της πλακας – ελα μωρε τωρα και τι εγινε- είναι ακομα στη θεση της. Τετοιες θελουν , τετοια πουλανε. Μ ενοχλουν απιστευτα όλα αυτά , δεν μπορω να τα καταργησω, όμως μπορω να τα βγαλω από τη ζωη μου, όπως βγαζω οτιδηποτε μου χαλαει την αισθητικη και τη διαθεση μου .

Η “υβρις” γυρναει αδυσωπητα σ αυτόν που την κανει.

Une Liaison Pornografique



"Μια πορνογραφική σχέση"


Ηταν η ταινια που μ εκανε να ξανα αγαπησω τον γαλλικο κινηματογραφο


"Πρόκειται για μια αληθινή ερωτική ιστορία. Ένας άνδρας και μια γυναίκα συναντιούνται για ένα συγκεκριμένο σκοπό, το σεξ, αλλά δεν αργούν να ερωτευτούν ο ένας τον άλλον.
Κάθε ιστορία αγάπης είναι ιδιαίτερη, μοναδική, πρωτότυπη... μία συνάντηση στο γραφείο, στο δρόμο, σε ένα πάρτι, μέσω κοινών φίλων.
Τί είναι αυτό που θα τους οδηγήσει να πούνε μια μέρα το ‘Σ’αγαπώ’;
Και τί τους κάνει να χωρίσουν;
Αυτό που μένει μετά από μία ιστορία αγάπης δεν είναι η αγάπη, αλλά η ανάμνηση της ιστορίας: πώς ξεκίνησε, τι συνέβη, τι θυμάται κανείς και τι έχει ξεχάσει.
Μου αρέσει πολύ το ακόλουθο χαρακτηριστικό της ταινίας: δύο άνθρωποι μάς λένε όσα είναι διατεθειμένοι να αποκαλύψουν, μπροστά στην κάμερα.
Είναι μια ανάγκη που όλοι έχουμε: να εκφράσουμε τα αισθήματα και τον πόνο μας, να μιλήσουμε γι’αυτά, να τα μοιραστούμε και να τα ξαναζήσουμε.
Μου αρέσουν οι διαφορές, σημαντικές ή όχι, ανάμεσα στις δύο ιστορίες, του άνδρα και της γυναίκας. Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ οι μικρές σιωπές, τι υπάρχει ανάμεσα στα λόγια. Εστιάζω στα πρόσωπα, τα οποία μιλούν και ενθυμούνται.
Γι’αυτόν το λόγο, το ρομάντζο είναι πορνογραφικό.
Ξεγυμνώνεται.
Είναι αισχρό, επειδή είναι πολύ προσωπικό.
Δεν είναι το σεξ, είναι τα λόγια.
Για μένα, μια ερωτική ιστορία έχει αρχή, μέση και τέλος. Και το τέλος είναι αυτό που την κάνει άξια να ειπωθεί".

(Σημείωμα του σκηνοθέτη Frederic Fonteyne, στα production notes της ταινίας)

Με την πρώτη ματιά




Πρώτα τα μάτια..

μετά τα δάχτυλα των χεριών...

κι αν κάνουμε χειραψία..θα τον εκτιμήσω πάρα πολύ, αν μου σφίξει δυνατά το χέρι κι όχι νερόβραστα...

αυτά με την πρώτη ματιά.. τ' άλλα έπονται...

Οικογενειακά μοντέλα



Στην οικογενεια μας, συνηθιζαμε παντα να λεμε :"Θα παμε στο σπιτι της γιαγιας, της θειας Ελενης, της μαμας ".. Δεν μας ειχε περασει καν απο το νου να πουμε στου παπου, του θειου κλπ λες και δεν ηταν και δικο τους..

Θυμαμαι τη μαμα μου, 1,60 και 45 κιλα να χει σουζα τον μπαμπα μου απο το τι ρουχα θα φορεσει μεχρι που θα πανε το βραδυ.. Τον θυμαμαι να της ετοιμαζει παντα τον καφε της και το γαλα μου, να σιδερωνει τα πουκαμισα του, να κοβει σαλατες και να στρωνει το τραπεζι, να πεταει τα σκουπιδια , να φερνει τα ψωνια στο σπιτι και να τη γεμιζει ψεμματα που βεβαια αυτη, τα πιανε στον αερα..

Αυτο που εγω εισεπραξα ηταν πως του φεροταν ετσι επειδη δεν του ειχε και μεγαλη εμπιστοσυνη, επαγγελματικα παντα τον ξελασπωνε οταν βαρουσε διαλυση και ειχε αναλαβει σαν στρατηγος τα ηνια της οικογενειας της.

Ξερω πολλες τετοιες..αυτο ομως που αναρωτιεμαι ειναι τι την εκανε να επιλεξει για συντροφο της εναν τετοιο ανδρα που α πριορι δεν θα γινοταν ποτέ η κεφαλη της οικογενειας.. ή μαλλον ξερω..ετσι αισθανοταν εκεινη καλα (ασχετα αν γκρινιαζε συνεχως πως δεν αντεχει αλλο, πως δουλευει συνεχεια, πως αν ειχε παρει τον γιατρο που την ηθελε..κλπ κλπ κλπ) αυτο την εξιταριζε, μεσα απο αυτο μπορουσε να λειτουργησει και να νοιωθει πως ελεγχοντας τα παντα, νοιωθει η ιδια πρωτα απ ολα καλα, αλλοιως θα τον ειχε σουταρει και θα χε τελειωσει η παρασταση.
Επίσης ξερω πως απλα ειχε ο ενας αναγκη τον αλλον για να λειτουργησει, κοινως κυλησε ο τετζερης και βρηκε το καπακι του, αλλοιως δεν θα κανανε χωριο ουτε θα ζουσαν τοσα χρονια μαζι..

(Ακριβως απο κατω μας υπηρχε αλλο μοντελο οικογενειας.. Ο αντρας 1,80 και 120 κιλα ενα ορθιο βουνο, εκεινη 1,55 και 45 κιλα , τη χτυπαγε, τη μειωνε, της στερουσε το φαγητο, πετουσε εξω απο το σπιτι τη γυναικα του και τα παιδια του και τους μαζευαμε εμεις στο δικο μας για να μη καθονται μες στη νυχτα στα σκαλια, ποτέ ομως αυτη η γυναικα δεν τον αφησε, δεν της περασε καν απο το νου της να παρει τα παιδακια της και να σηκωθει να φυγει, μεχρι το τελος.. Το ριξε στη θρησκεια, ειχε προφανως βαλει τον εαυτο της στη θεση του μαρτυρα που μαλλον την ερεθιζε, και ανεχοταν αυτη την κατασταση μεχρι που τα παιδια της μεγαλα πια, βαλαν βετο οταν την ειδαν γριουλα με κατασπρα μαλλια με μαυρισμενο το ματι και σπασμενο το χερι, και την πηραν στο σπιτι τους.. Την κρατουσαν σχεδον με το ζορι γιατι εκεινη παντα ηθελε να φυγει και να γυρισει κοντα του.. Μεχρι που εκεινος δεησε να τα τιναξει, ολομοναχος, διχως τη γυναικα του και τα παιδια του διπλα του, και ζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα..)

Η μαμα μου αν κι ειχε αγνοια για τα «λαιφ σταιλ» τα δικα μας, ηταν Αφέντρα με τα ολα της, χωρις να φορα τα ειδικα ρουχα για να του επιβληθει, χωρις ποτέ να υψωσει τη φωνη της, ζωντας μια απιστευτα συντηρητικη ζωη και πιστευω πως τον παιδευε κι ερωτικα απεχοντας απο το σεξ που τοσο του αρεσε.. Μεχρι τις τελευταιες ημερες της ζωης της, διεταζε τους παντες, εβαζε κανονες ποιοι θα ρθουν να τη δουν και ποιοι οχι, μεχρι και διαδρομο πανω απο τα χαλια της ειπε να βαλουν , μη της τα χαλασουν...


Τα χαλιά της ζουν ακομη..

Ενα χρόνο και ενα μήνα πριν




Ο πονος της απωλειας για μενα ειναι βουβός.

Δεν μιλαω, δεν λαλαω, δεν αντιδρω στην αρχη.

Μετα, αφου περασει το πρωτο σοκ, μου βγαινει ενας απιστευτος θυμος (που συνηθως τον γυριζω επανω μου)..

Μετα αρχιζω να διαπραγματευομαι τη νεα κατασταση..

Μετα ξαναπαθαινω ενα πισω-γυρισμα που ειναι μισο βουβο-μισο θυμωμενο..

Μετα αρχιζω να βρισκω τροπους ν απαλυνω τον πονο..

Καποτε τον αποδεχομαι και παω παρακατω

χτες τελειωσε και τυπικα ενα πολυ σημαντικο κεφαλαιο της ζωης μου..

Γυρισα το βραδυ σπιτι.. Το αλλαξα..καναπεδες εφυγαν απο εδω, πηγαν εκει..βιβλιοθηκες αλλαξαν, πινακες μπηκαν αλλου.. Εγινε πολυ ομορφο.. Ειναι το σπιτι μου και μου ανηκει ολοκληρωτικα για πρωτη φορα στη ζωη μου..

Να θυμηθω να τηλεφωνησω να μου φερουν και τα χαλιά..

Εγώ κι Αυτό



Αναρωτιεμαι τι ειναι αυτο που με κανει να ψηλωνω τον πηχυ να τεντωνω τα ορια μου σε ενα αδιακοπο παιχνιδι..

Ασκησεις αυτο εκτιμησης?
Αυτο προβολης?
Αυτο επιβεβαιωσης?


Σαν ενα ματι να με παρακολουθει και να με κρινει..να με εγκρινει ή να με κατακρινει

Ισως παληα αυτο το ματι να ηταν η επιβεβαιωση ή η αποδοκιμασια της μαμας και του μπαμπα

Μετα μετατεθηκε στην επιβεβαιωση της παρεας, των σπουδων και της δουλειας

Παντα καποιος παρατηρει και βαζει στοχους – προς τα πανω μεχρι εξαντλησης των αποθεματων..σωματικων και ψυχικων..

Κανεις ομως δεν μπορει να συναγωνιστει τον εαυτο μου..

Ειναι ο αυστηροτερος απ ολους...

Συνεχεια συγκρουομαστε.. Κατσε λιγακι στ αυγα σου κι ασε με ν ανασανω
Τι σοι εμμονη ειναι αυτη να θες ολο παραπανω?
Εμενα με ρωτησες αν μπορω κι αν θελω?
Η η γνωμη μου δεν μετραει καθολου?
Με κοιταει και χαμογελαει..Εσυ ολα τα καταφερνεις

Νομιζεις! Καταφερνω οσα θελω και μπορω.. Τα παιδια εχουν την αισθηση της παντοδυναμιας.. Εγω οχι πια.. Μεγαλωσα .. ειμαι πια ενηλικη και ξερω πως δεν ειμαι παντοδυναμη.. Ειμαι ανθρωπος και δεν θελω να παιξω το θεο .. Εχω παρον και μελλον αλλα και παρελθον.. Δικα μου ειναι ολα και τ αγαπαω.. Αυτο που μισω ειναι να νομιζεις πως αυτο που ζω ειναι ενα παιχνιδι που και τι εγινε αν χασω..θ αρχισω ξανα απο την αρχη, θα βελτιωσω τις ικανοτητες μου και θα περνώ μ επιτυχια το καθε επιπεδο.. Εδω ειναι το λαθος σου..γιατι εγω δεν το βλεπω σαν παιχνιδι, ουτε σαν προβα..Ειναι η παρασταση μου κι εχω μονο μια.. Μετα το εργο θα κατεβει...

Που θα παει..θα τα βρουμε στο τελος ηδη αρχιζω να τον στρωνω

Ναι!!!!!!! Μετακομίζω!!!!!!!!!




Έτοιμο το σπίτι!!!!!

Την Κυριακή μετακομίζω για τα καλά !!!!!

Θα τα ξαναπούμε όταν μπει ξανά τάξη στη ζωή μου και όταν και εάν κι όποτε μου το επιτρέψει η vodafone, αλλοιώς, no adsl-no blog.. (η αίτησή μου εκκρεμεί απο τα μέσα Ιουλιου αν είναι δυνατόν..)




ΥΓ. Μπας και τελικά ήταν μαλακία να εμπιστευτώ ιδιωτική εταιρία κι όχι τον ΟΤΕ , που ομως απ την αλλη μου βαζε βαθειά το χέρι στην τσέπη και από εξυπηρέτηση μηδέν;;;

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας



Ποτέ μη πεις ποτέ..

Σαββατο με Σαββατο , ημερες 8, απο τις πιο καυτες του καλοκαιριου. Μια βδομαδα που δεν περιμενε να ερθει, δεν την ειχε σκεφτει ουτε στα πιο τολμηρα της ονειρα κι ουτε πιστευε πως θα μπορουσε να εχει τετοια εξελιξη..

Μια βδομαδα που ξεκινησε με μια βολτα στο Θησειο συνεχισε σε μια βεραντα με θεα την Ακροπολη , κυλιστηκε σε καυτα σεντονια και κλιματισμο που εκαιγε συνεχεια , γευτηκε ασπρο παγωμενο κρασι και πατέ πανω σε κρισπις , γεμισε με μυρωδιες λαδιων για μασαζ και φουλαρια σε πρασινες αποχρωσεις και τελειωσε με πρωινο στο Χιλτον...
-------------------------------------------------------------

Ο ηχος του κινητου-ξυπνητηρι την ξυπνησε. 7.30 σηκω να πας στο σπιτι να δεις τι κανουν οι εργατες.. Ολα ηταν τοσο ζωντανα που για λιγο πιστεψε πως το ονειρο ηταν πραγματικοτητα. Σηκωθηκε μισοκοιμισμενη κι εκανε καφε..αφηρημενη ξαναγυρισε στο κρεβατι να τον πιει πριν σηκωθει για τα καλα και φυγει απο το σπιτι..

Αναψε ενα τσιγαρο. Για να δουμε τι εχουμε να κανουμε σημερα..μονολογησε.

Ηπιε βιαστικα τον καφε της , εσβησε το τσιγαρο και ντυθηκε μηχανικα..

Ανοιξε την πορτα και βγηκε.. Μια νεα μερα αρχισε.

Στο κομοδινο διπλα στο κρεβατι της εμεινε ενα μπουκαλακι body oil..

Το σπίτι μου



Από τότε που με θυμάμαι, πάντα έβλεπα στον ύπνο μου , όνειρα που είχαν σχέση με σπίτια.

Αλλοι ονειρεύονται πως πετούν, εγώ ονειρεύομαι σπίτια.

Σπίτια παλιά, ψιλοτάβανα με εμφανή τα σημάδια του χρόνου πάνω τους, γκρίζα και παραμελημένα, σαν να μην ζει κανείς άνθρωπος μέσα τους.

Πολλά δωμάτια, καθιστικά άνετα που βλέπουν σε ανοιχτές βεράντες με φυτά που ζουν ακόμα, παρόλη την αφροντισιά, σαλόνια και τραπεζαρίες που ακούγονται γέλια , τσουγκρίσματα των ποτηριών, ο ήχος των σερβίτσιων, παιδικές φωνές ανάκατες με ώριμες και σοβαρές, σκόρπιες λέξεις να αιωρούνται.

Από τότε που γεννήθηκα, ζω σε δανεικά σπίτια. Στο σπίτι της γιαγιάς μέχρι τα 12, μετά της μαμάς και του μπαμπά και μετά του άντρα μου. Σαν τον χαμαιλέοντα, προσαρμοζόμουν μέσα τους, γινόμουν ένα μ αυτά και με τις ζωές των άλλων. Δεν πέρασα άσχημα.. τολμώ να πω πως με παραχάιδεψαν κιόλας, δίνοντας μου το ρόλο της υψηλής καλεσμένης που τσακίζονταν να την περιποιηθούν και να την κάνουν να αισθανθεί άνετα.

Πριν ένα μήνα υπέγραψα τα συμβόλαια του δικού μου σπιτιού. Πούλησα της μαμάς μου, πήρα κι ένα δάνειο και έκανα το μεγάλο βήμα.

Μοιάζει λίγο με τα σπίτια των ονείρων μου. Είναι παλιό, ψιλοτάβανο με πολλές φαρδιές ντουλάπες , μ έναν αέρα ξεχασμένης κομψότητας που με έκανε να το αγαπήσω με την πρώτη ματιά. Το μπαλκόνι βλέπει σε μια πλατεία γεμάτη ψηλά δέντρα που σου δίνει την αίσθηση πως δεν είσαι στην καρδιά της πόλης, αλλά κάπου αλλού.

Χαμογέλασα άθελα μου όταν συνειδητοποίησα πως σ αυτή την πλατεία μ έφερναν να παίξω μικρή κάθε απόγευμα του καλοκαιριού και παρ’ όλες τις γκρίνιες -πάλι μες στο χώμα έγινες, σαν αλητάκι είσαι, αν δεν είσαι φρόνιμο παιδί δεν θα σε ξαναφέρω-, εγώ περνούσα περίφημα..

Φώναξα μαστόρους, τους είπα τι θέλω να μου φτιάξουν, βλέπω χρώματα και συνδυασμούς (και πελαγώνω) και περιμένω προσφορές. Φαντάζομαι πως στο τέλος του Αυγούστου θα χει γίνει όπως το θέλω και το ονειρεύομαι και θα μένει μόνο να κάνω τη μετακόμιση..

Αναρωτιέμαι, όταν μπω πια και το κατοικήσω, τι όνειρα θα βλέπω..

Ενα ξεχασμένο κείμενο στο συρτάρι του υπολογιστή..



Jean Genet - Δούλες


Αλήθεια πώς να περιγράψω τα ποικίλλα αισθήματα που ένοιωσα διαβάζοντας τις “Δούλες” του Ζαν Ζενέ και ερμηνεύοντας το ρόλο της Κλαίρης;

Πρώτα η Κλαίρη παίρνει τη θέση της Κυρίας γιατί την αγαπά. Μέσα στην Κυρία νοιώθει χαρά, δραπετεύει από τον εαυτό της. Όμως γίνεται επίσης Κυρία γιατί τη μισεί και σκοπός της δεν είναι να δείξει την Κυρία όπως πραγματικά είναι αλλά να την κανει μισητή. Ετσι η αγάπη-μίσος που νιώθει για την Κυρία καλύπτει την αγάπη-μίσος που νιώθει για την αδελφή της και σε επέκταση αυτήν που νιώθει για τον εαυτό της. Για να μισήσει τη Σολάνζ η Κλαίρη δεν έχει άλλο τρόπο παρά να γίνει η Κυρία που μισεί την Κλαίρη.

Ένα από τα κίνητρα των πράξεων αυτοτιμωρίας, αποκαλύπτει η ψυχανάλυση, είναι η προσπάθεια να εξαναγκασθεί ο κριτής να τιμωρήσει άδικα το αντικείμενό του και μ’αυτόν τον τρόπο να του αποδοθεί ενοχή, πράγμα που του αφαιρεί εξουσία και τον καθιστά ανάξιο να κρίνει.

Τι μπορώ να πω για το αίσθημα απομόνωσης, εγκατάληψης, απόγνωσης ενός ανθρώπου, της Κλαίρης, που όπως ο ίδιος ο Δημιουργός της, ο ΖΕΝΕ, εγκαταλείφθηκε, εγκλημάτισε, τιμωρήθηκε και που ακόμη αισθάνεται φυλακισμένος στην αίθουσα κατόπτρων της ανθρώπινης ύπαρξης, παγιδευμένος στην αέναη εναλλαγή ειδώλων σαν να μην είναι πια τίποτα, παρά μια παραμορφωμένη αντανάκλαση του εαυτού του*.

Η ουσία του θεάτρου του Ζενέ είναι η θέση του ειδώλου. Το είδωλο είτε ως προβολή, είτε ως αντανάκλαση, διατηρεί πάντα την ιδιότητα του μη είναι. Γιατί το είδωλο δεν είναι καν ο εαυτός του και στις “ΔΟΥΛΕΣ” η απώλεια του εαυτού επιτυγχάνεται μέσα από την ταύτιση με τα είδωλα.*

Ο Σαρτρ, στο βιβλίο του “Ο Άγιος Ζενέ” εκτιμά πως κάθε βιβλίο του Ζενέ είναι μια κρίση κάθαρσης από το δαίμονα – ένα ψυχόδραμα και πως δέκα χρόνια λογοτεχνίας για το Ζενέ ισοδυναμούν με μια θεραπεία ψυχανάλυσης.*

Τελικά, μέσα από απ’αυτήν την πάλη του όντος και της όψης, του φανταστικού και του πραγματικού, του Καλού και του Κακού, βγήκα αλώβητη ; από το ψυχικό σεισμό και καταναγκασμό (που με υπέβαλε ο Ζενέ) και με πλούσιες εμπειρίες για την ουσία του Θεάτρου και την Ανθρώπινη περιπέτεια.

Tαμπέλες κι ετικέτες



Προσπαθώ ν αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις μου..(τι χαζή που είμαι...ακόμα χαρτί λέω) και στα μάτια μου μπροστά περνάνε και μου κλείνουν το μάτι χιλιάδες ταμπέλες. Άλλες τεράστιες και προκλητικές, άλλες πιο μαζεμένες, άλλες γραμμένες σε ρομαντικό στυλ άλλης εποχής που πέρασε πια, κι άλλες μοντέρνες, ντιζαινατες, άλλες σκέτο καρακιτσαριό κι άλλες καλαίσθητες.

Σκέφτομαι ποια μου πάει, με ποια θα μπορούσα να ταυτιστώ.. να! θα διαλέξω αυτή τη διακριτική, που δεν βγάζει μάτι κι έχει στυλ που μου ταιριάζει γάντι. Την παίρνω στα χέρια μου..μου αρέσει.

Όχι δεν την θέλω , αποφασίζω..

Δεν χρειάζομαι πια ταμπέλες, ταυτότητα χρειάζομαι . Ανοίγω τη τσάντα μου..βγάζω το πορτοφόλι μου και από μέσα βγάζω την ταυτότητα μου..κοιτάω τη φωτογραφία ενός κοριτσιού πιο νέου από τώρα που προσπαθεί να δείχνει σοβαρό στο φακό. Με τα δάχτυλα μου χαϊδεύω απαλά τη φωτογραφία..

Αυτή είμαι ! Και μου αρέσω πολύ

Η αρχή είναι το παν..




Ναι! Τα κατάφερα! Δημιούργησα ιστολόγιο.. Τελικά, δεν ήταν και τόσο δύσκολο όσο φανταζόμουν.. ένα , δύο, τρία βήματα και έγινε..

Νομίζω πως θα το αγαπήσω αν και ακόμα νοιώθω αμήχανη μαζι του.