Kαι μετά το βάψιμο, τι;


Φυσικά, Παζλ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δύσκολη δουλειά το βάψιμο!!!!!!!

Λοιπόν! Μετά τη χτεσινή ημέρα ανέβηκε στην υπόληψη μου η συμπαθής τάξη των μπογιατζήδων! Είναι εντελώς άλλο πράγμα να πληρώνεις και να στα κάνουν όλα (και να κάνεις και παρατηρήσεις του στυλ: "Μήπως να το ξαναπερνούσαμε -δηλαδή εσείς-ένα χεράκι γιατι στην κάτω δεξιά γωνία δεν έχει πιάσει το χρώμα";) κι άλλο να το κάνεις μόνος σου.

Πήγαμε χτες στην Πάτρα πάλι, για να βάψουμε -δηλ. να βάψουν οι άντρες εννοώ- το σπίτι της μικρής. Επιασα κι εγώ το ρολλό για να βοηθήσω και καλά... Σε τρία λεπτά είχα γίνει μες στις πιτσιλιές -ας μη μιλήσω για το πάτωμα- στα τέσσερα μετά με την σπάτουλα να βγάζω το κολλημένο χρώμα!!

Πιάστηκα εντελώς!!!! Στο τέλος ξάπλωσα ανάσκελα στο πάτωμα και φώναζα: Θέλω ένα σπα. Θέλω έναν μαύρο -όχι έναν, τι να μου κανει-δύο θέλω (να κι οι φαντασιώσεις)..για μασάζ τους ηθελα- ένας το ένα χέρι που ξεράθηκε απο την κούραση κι ο άλλος το άλλο . Θέλω παγωτό, θέλω να μπω σε μια μπανιέρα και να μη ξαναβγώ, κι άλλα τέτοια θέλω που αφού δε με δείρανε πάλι τυχερή ήμουν.

Γυρίσαμε αργά το βράδυ, εγω στο πίσω κάθισμα για να μη βλέπω το κοντέρ και συφυλιάζομαι-μα με 160 στην εθνική; -ο Θεός να την κάνει εθνική-.
Οταν πια μπήκαμε στην Αττική οδό, παρατήρησα από τον καθρέφτη τα μάτια του μπαμπά της να κλείνουν. Μου πήγε τρεις και μία -γιατι η ταχύτητα μεγάλωνε προοδευτικά όσο το μάτια κλείνανε. Αρχισα τη κουβέντα την άσχετη: "Εδώ δεξιά είναι το Μall; (στην Ελευσίνα είμασταν για να καταλάβετε), η αττική οδός πόσα χιλιόμετρα συνολικά είναι; Κοίτα που κρύφτηκε το φεγγάρι από τα σύννεφα. Μυρίζει φωτιά ή είναι η ιδέα μου; Αααα ! κοίτα ένα ωραίο εργοστάσιο!! κι άλλες τέτοιες μπούρδες, μόνο και μόνο για να τον κρατάω απασχολημένο. Και να χω και τη μικρή να λέει: Θα κάνετε επιτέλους ησυχία να κοιμηθώ;; Οχι κοριτσάκι μου δεν θα κάνουμε, γιατί αν κάνουμε μάλλον θα κοιμηθούμε μια και καλη κι οι τέσσερις μας κι είναι κρίμα κι άδικο.

Αυτά τα νέα τα τελευταία. Παρόλο το τριψιμο και το μούλιασμα μετά στην μπανιέρα, ακόμα διακρίνω πιτσιλιές χρώματος στο δέρμα μου...

Αχ! πόσο συμπαθώ τους (αληθινούς-επαγγελματίες) Μπογιατζήδες!!!!!!

Π Ε Ρ Α Σ Ε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Στη Φιλοσοφική Σχολή της Πάτρας, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, 23η .

Χτες, πήγαμε Πάτρα να βρούμε σπίτι. Βρήκαμε ενα τριάρι (τα μεγάλα κοστίζουν όσο οι γκαρσονιέρες) με θέα το λιμάνι της Πάτρας όπου βλέπεις τη θάλασσα, τα πλοία και στο βάθος τη Στερεά Ελλάδα. Η μικρή ενθουσιάστηκε, το ίδιο κι εμείς. Τώρα το μυαλό μας είναι στο τι θα αγοράσουμε για να το επιπλώσουμε, γενικά επικρατεί ένας οργασμός σκέψεων, πλάνων, αγορών κλπ. Σταθήκαμε και τυχεροί γιατί στην ίδια πολυκατοικία μένει και μια φίλη της απο τους προσκόπους που πέρασε πέρυσι κι έτσι θα χει και παρέα τουλάχιστον στην αρχή όσο θα ναι ψαρωμένη.

Είμαι πανευτυχής από τη μία, από την άλλη όμως - χωρίς να το λέω δυνατά - ανησυχώ. Χίλιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, -πώς θα είναι, πώς θα τα καταφέρει,-πώς θα διαχειριστεί τον εαυτό της, και παρόλα αυτά κάτι μέσα μου μου λέει πως θα της κάνει πολύ καλό αυτή η εμπειρία, θα την ωριμάσει και θα την μεταμορφώσει σε μια γυναίκα για την οποία αξίζει κανείς να είναι περήφανος γι αυτήν.

Αυτά τα νέα μου,-λίγο τηλεγραφικά- αλλά τρέχω και δεν προλαβαίνω :)

Μεγάλη μπουκιά φάε

μεγάλο λόγο να μη λες...

Την ήξερα την παροιμία (ακαδημαικά) εμ δεν την ήξερα;

Παρόλα αυτά και μεγάλη μπουκιά έφαγα, και μεγάλο λόγο σαν διάγγελμα εκφωνούσα όλα αυτά τα χρόνια που είμαι μαμά..

Πάντα τέτοιες μέρες καθώς πήγαινα τα παιδιά σχολείο, έβλεπα μαμάδες συνήθως, σπάνια μπαμπάδες, σχεδόν κρεμασμένες από τα κάγκελα του Λυκείου, να περιμένουν να βγουν τα παιδιά τους από τις πανελλήνιες..

Το τι τους έσουρνα δεν λέγεται!!! Τι να αφήσουν τα παιδιά τους ήσυχα, δεν βλέπουν πως τ αγχώνουν;Τι δεν βλέπουν πως πια δεν είναι στο δημοτικό, τι ν' αποχτήσουν δικιά τους ζωή και να πάψουν να ζουν δια μέσω των παιδιών τους..αφήστε...ένας λίβελλος που πεφτε στα κεφάλια των καυμένων των μαμάδων και που επαναλαμβανόταν κάθε φορά που έπεφτα σε μια τέτοια σκηνή.

Περιττό να σας πω, πως ό,τι έλεγα, τα λέω και θα τα λέω, δεν άλλαξα γνώμη και θέση.

Ελα όμως που φτασε και η δικιά μου η ώρα..Παρόλο που έχω μεγαλύτερο γιο και θα πρεπε να τα χω ξαναπεράσει, δεν τα πέρασα..ήταν πέρα βρέχει, άλλα ήθελε, (και έκανε)δεν έμπλεξε με το σύστημα των πανελληνίων.

Κι ήρθε κι η σειρά της μικρής..Και ζω μέσα από το άγχος της, τις ανασφάλειες της, τον φοβιστικό όσο κι ελκυστικό ορίζοντα που της ανοίγεται, γιατί ναι μεν ποθούμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία, αλλά συνάμα αυτό μας είναι και πολύ φοβιστικό. Και καλά έως εδώ..Οταν πριν από κανα μήνα όμως μου ρθε και μου λέει:

Μαμά θα σαι απέξω έτσι δεν είναι; μου ρθε ο ουρανός σφοντύλι.

Προσπάθησα να αντιδράσω να μείνω πιστή στα πιστεύω μου, της εξήγησα το μάταιο του πράγματος, τις θέσεις μου κλπ.

Τίποτα! Ανένδοτη. Σε θέλω εκεί. Θέλω τη θετική σου αύρα και να σε σκέφτομαι πως θα με βρίσεις αν βγω νωρίτερα απο όσο πρέπει..

Το άφησα το θέμα να καταλαγιάσει..Ασε και θα δούμε της είπα..

Και επανήλθε προχτές. Αυτή τη φορά όχι παρακαλετά αλλά κοφτά και απαιτητικά.

Μαμά, δεν σε παρακαλώ, το απαιτώ να είσαι δίπλα μου την Παρασκευή. Σιγά το πράγμα που πρέπει και να σε παρακαλάω κιόλας..

Κι έτσι , μια ακόμα μαμά θα προστεθεί στα κάγκελα ενός σχολείου να περιμένει το παιδί της να βγει...



YΓ. Μόλις πήρε τον τελευταίο έλεγχό της..

7 20άρια , ο μικρότερος βαθμός στα λατινικά 17 και ένα 12 στη Φυσική...


Αχχχχχχχχχχχχχχ :)

Χ υ δ α ί α και αποικιακά




Ούτε ξέρω πώς μου ρθε αυτός ο τίτλος..

Εμπνευση της στιγμής, καθώς στο νου μου ξανάφερνα την εικόνα της κυρίας του από πάνω ορόφου και ξανάκουγα τη φωνή της από το τηλέφωνο.


- Ακου να σου πω! Εγώ ό,τι ήταν να φτιάξω, το φτιαξα. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Τώρα είναι δικό σας. Ο τοίχος "στραγγάει". Κρύο κάνει, βροχές έχει, δεν μπορεί να στεγνώσει. Δείτε εσείς μην έχετε καμιά σωλήνα που τρέχει (στο ταβάνι;;;;). Αν μου πληρώσεις εσύ τη ζημιά που θα κάνω σπάζοντας τα πλακάκια στο μπάνιο μου για να βρω ποια σωλήνα έχει τρυπήσει, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Θα το κάνεις;

- Εχετε να προτείνετε τίποτα; τη ρώτησα όταν είδα πως φτάσαμε (πάλι) σ αδιέξοδο.
- Δεν είναι δικό μου το πρόβλημα , δεν έχω εγώ νερά, εσείς έχετε, μου ξαναλέει (είμαι και καθυστερημένη-θέλω να τα ξανακούσω).
Ετσι κοφτά-στεγνά και στραγγιστικά μου το κλεισε.

Κι έτσι συνειδητοποίησα, πως έχω γνωρίσει στη ζωή μου δύο ειδών χυδαιότητες. Αυτή την άμεση, που στη ρίχνει ο άλλος στα μούτρα και την ύπουλη. Αυτή που ενώ απέξω όλα φαίνονται ωραία καλά και πολιτισμένα, αντιλαμβάνεσαι τα γδαρσίματα της μετά από καιρό, όπως όταν χτυπάς κάπου και μελανιάζεις και μετά αναρωτιέσαι που στα κομμάτια κοπανήθηκες και δε το θυμάσαι.

Κι οι δυο τους, μου είναι το ίδιο απωθητικές..

ΓΡΑΦΕ!




Ε-ί-π-α-!.




- Μα δεν μου έρχεται. Τώρα τα ζω, δεν μπορώ να γράψω..






Ο τρόμος της λευκής σελίδας!!


Θαυμάζω εκείνους που στην αναβροχιά και στο χαλάζι και στον καλό καιρό, πάντα έχουν κάτι να γράψουν, σα νεράκι γάργαρο που αβίαστα χύνεται στις λευκές άδειες σελίδες. Γιατί, το θέμα δεν είναι να γράφεις ψυχαναγκαστικά κάθε μέρα μιά ανάρτηση. Ωραία, άντε και τη γράφεις. Η ουσία είναι άλλη για μένα. Να έχει κάτι να πει, να μην είναι μία μπούρδα και μισή, να έλκει και να παγιδεύει αυτόν που θα τη διαβάσει.. Αυτά είναι δύσκολα πράγματα που κάνουν στις Ινδίες και μερικοί ξεχωριστοί και εδώ μέσα. Γράφουν π.χ. μια πρόταση που εγώ θα χρειαζόμουν κατεβατά ανούσια για να πω - αν τελικά το κατόρθωνα- το ίδιο πράγμα.


Ε, εγώ δεν είμαι μία απ' αυτούς..




Γι΄αυτό, αποφάσισα ν ακολουθήσω την καριέρα του σχολιαστή.
(εκεί, μάλλον καλά θα τα πάω)..

ΠΡΟΣΟΧΗ !!!







Το blog αργεί λόγω, ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

Η Ημέρα της Μαρμότας

**



Γυναίκα:. Σ αγαπάω ηλίθιε.

Άνδρας:. Κι εγώ σ αγαπάω μωρό μου.

Γυναίκα:. Fuck you!! Που λες πως μ αγαπάς κιόλας!!

Άνδρας:. Έλα, αγκάλιασε με..

Γυναίκα:. Άντε γαμήσου παλιομαλάκα που θες κι αγκαλιές..

Γυναίκα:. Μη, μη σου λέω. Παράτα με.

Άνδρας:. Οκ. Όπως θέλεις. Σ αφήνω.

Γυναίκα:. Μ αφήνεις; Πώς μ αφήνεις; Καλά πόσο μαλάκας είσαι πια;

Άνδρας:. Τι θες να κάνω;

Γυναίκα:. Να κάνεις αυτό που είπαμε. Και θέλαμε κι οι δυο μας.

Άνδρας:. Αυτό δεν γίνεται και το ξέρεις. Δεν μπορώ.

Γυναίκα:. Πώς το ξέρω;
……..
……..
Γυναίκα:. Αντε γαμήσου τότε.
…….
…….
…….
…….

Γυναίκα:. Σ αγαπάω πάρα πολύ. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.

Άνδρας:. Ούτε κι εγώ μωρό μου.

Γυναίκα:. Μα.. …
….
…..
….. (συνεχίζεται στο ίδιο πάνω – κάτω στυλ και…θεματολογία)…


Σημείωση:

(Το θεατρικό έργο «Η ημέρα της Μαρμότας* ή ο ταλαντούχος Κύριος Τίποτα και η Ηλίθια που έκανε και την έξυπνη» παίχτηκε άπαξ και πήγε άπατο. Οι θεατές, τους πήραν με τις ντομάτες. Ακούστηκε, πως άλλοι, βγαίνοντας από το θέατρο, έκλαιγαν…από τα γέλια. Επίσης ακούστηκε πως ίσως έβγαινε και σε συνέχειες, αλλά ευτυχώς ήταν ράδιο-αρβύλα).
Περαστικά μας !!!!!

*Για όσους δεν ξέρουν την υπόθεση, βρήκα μια πολύ καλή ανάλυση εδώ:http://erevnitis.blogspot.com/2006/04/blog-post_27.html
** Μία γκραβούρα του Ντεβεριά

Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Νίκος γνώρισε τη Χριστίνα.

Ερωτευτήκανε με την πρώτη ματιά και το πρώτο σμίξιμο.

- Θέλω να πάμε εκδρομή στον Όλυμπο. Θα αγοράσουμε ό,τι μας είναι απαραίτητο και μαζί θα κατακτήσουμε την κορυφή μας, της είπε, κι εκείνη πέταξε από τη χαρά της.

Ερωτευμένοι άνθρωποι. Όλα εύκολα. Όλα δυνατά. ΜΑΖΙ.

Έτσι κι έγινε. Μαζί αγόρασαν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό γι αυτή την ανάβαση. Σκηνές, εργαλεία, σχοινιά, ρούχα ζεστά , τα πάντα που θα τους εξασφάλιζαν το όνειρο τους να το δουν να πραγματοποιείται. Έκαναν προγράμματα και τα υλοποιούσαν. Μέρα τη μέρα. Σχεδίαζαν χάρτες , ήταν σε μια δημιουργική ένταση και έβλεπαν ένα ένα εμπόδιο να πέφτει και τη μεγάλη μέρα να πλησιάζει.

Όταν πια ήταν έτοιμοι, στάθηκαν στην πλαγιά και βάζοντας αντήλιο το χέρι τους έβλεπαν την κορυφή τους να τους περιμένει.

Έτοιμοι; Τον ρώτησε

Έτοιμοι.

Άρχισαν να ανεβαίνουν. Δεν ήταν εύκολο. Άλλο στα λόγια κι άλλο να περπατάς για να τη φτάσεις. Πέρναγαν μονοπάτια, έβλεπαν το δάσος να πυκνώνει, πέρναγαν ένα- ένα τα εμπόδια που τους έκλειναν το δρόμο. Ανηφορικός , αλλά πανέμορφος. Η φύση στις δόξες της. Έκαναν έρωτα πάνω της, τρώγαν κάτι πρόχειρο, κοιμόντουσαν με όνειρα όταν έκανε καλό καιρό κοιτώντας τα αστέρια κι όταν έβρεχε αγκαλιασμένοι μέσα στη σκηνή τους. Και στα καλά και στα άσχημα, του είχε πει. Μετά από πολλές μέρες-χρόνια ανάβασης την είδαν να ξεπροβάλλει μπροστά τους. Πιο αληθινή από ποτέ. Πιο δικιά τους από ποτέ. Ήρεμη, ήταν εκεί πιστή στο ραντεβού τους.

Η γυναίκα ανέπνευσε ανακουφισμένη. Φτάνουμε αγάπη μου. Κοίτα την. Είναι δική μας πια. Εκείνος δεν μίλαγε. Ξέρει τις σιωπές του.

Τι συμβαίνει; Κουράστηκες;
Όχι όχι, δωσμου χρόνο , να βρω τον εαυτό μου και τις ανάσες μου.

Του έδωσε χρόνο, στερώντας τον από την ίδια. Φάγανε σιωπηλοί, κοιμήθηκαν μαγκωμένοι. Ο καθένας με τις σκέψεις του και τα φαντάσματά του. Πέρασαν μήνες έτσι , περιμένοντας τον. Έξω η φύση έμενε η ίδια. Κι ας λυσσομανούσε ο αέρας και ας τους φόβιζε. Ξημέρωσε η τελευταία μέρα κι εκείνοι ήταν άυπνοι, είχαν προσποιηθεί πως κοιμήθηκαν και δεν τρέχει τίποτα.

Λοιπόν τι λες; Θα προχωρήσουμε;

Συγγνώμη αγάπη μου. Δεν μπορώ να κάνω το μεγάλο βήμα. Συγγνώμη για όλα και σ ευχαριστώ για άλλα τόσα.

Τον κοίταξε. Το ήξερε εδώ και καιρό. Κι ας μην είχε αποδείξεις. Είχε διαίσθηση όμως, που ποτέ δεν την είχε προδώσει.

Βούρκωσε. Έκανε ένα βήμα πιο πέρα. Ξαναγύρισε. Αυτός ο άντρας ήταν όλη της η ζωή. Τον κοίταξε που καθόταν άπραγος με κενό βλέμμα. Δεν έβλεπε τίποτα. Ούτε τη φύση, ούτε τη γυναίκα, ούτε την κορυφή τους. Ούτε καν τον ίδιο. Ήταν μια στήλη άλατος χωρίς φωνή. Ζούσε από συνήθεια. Έτρωγε από συνήθεια, έπινε από συνήθεια, δούλευε από συνήθεια, γαμούσε από συνήθεια, κοιμόταν από συνήθεια.


Τον αγαπούσε πολύ αυτόν τον Άντρα. Τόσο, που θα σεβόταν και τη ματαίωση των ονείρων τους.

Τον αγκάλιασε.

Μη ζητάς συγγνώμη. Κι εγώ σ αγαπώ και θα σ αγαπώ μέχρι να πεθάνω. Κλάψανε κι οι δυο μέχρι που κουράστηκαν.

Μετά, πήρε τα πράγματα της και προχώρησε μόνη της. Η φιγούρα της ξεμάκρυνε μέχρι που χάθηκε σε μια στροφή. Πίσω της, σαν τον κοντορεβιθούλη, άφηνε σταγόνες αίμα. Από το ξέσκισμα των σωθικών της.

Η ζωή, ανελέητα παρούσα.

..and cure his heart


Θα κάνω χώρο στα συρτάρια μου για να βάλεις τα πράγματα σου.

Θα κάνω χώρο στη ντουλάπα για να βάλεις τα πουκάμισα σου.

Θα κάνω χώρο στο κρεβάτι μου για να χωρέσεις.

Θα σε βάλω μέσα μου, πάνω μου και κάτω μου.

Θα ζήσω μαζί σου, επειδή μπορώ να ζήσω μόνη μου.