Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Νίκος γνώρισε τη Χριστίνα.

Ερωτευτήκανε με την πρώτη ματιά και το πρώτο σμίξιμο.

- Θέλω να πάμε εκδρομή στον Όλυμπο. Θα αγοράσουμε ό,τι μας είναι απαραίτητο και μαζί θα κατακτήσουμε την κορυφή μας, της είπε, κι εκείνη πέταξε από τη χαρά της.

Ερωτευμένοι άνθρωποι. Όλα εύκολα. Όλα δυνατά. ΜΑΖΙ.

Έτσι κι έγινε. Μαζί αγόρασαν όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό γι αυτή την ανάβαση. Σκηνές, εργαλεία, σχοινιά, ρούχα ζεστά , τα πάντα που θα τους εξασφάλιζαν το όνειρο τους να το δουν να πραγματοποιείται. Έκαναν προγράμματα και τα υλοποιούσαν. Μέρα τη μέρα. Σχεδίαζαν χάρτες , ήταν σε μια δημιουργική ένταση και έβλεπαν ένα ένα εμπόδιο να πέφτει και τη μεγάλη μέρα να πλησιάζει.

Όταν πια ήταν έτοιμοι, στάθηκαν στην πλαγιά και βάζοντας αντήλιο το χέρι τους έβλεπαν την κορυφή τους να τους περιμένει.

Έτοιμοι; Τον ρώτησε

Έτοιμοι.

Άρχισαν να ανεβαίνουν. Δεν ήταν εύκολο. Άλλο στα λόγια κι άλλο να περπατάς για να τη φτάσεις. Πέρναγαν μονοπάτια, έβλεπαν το δάσος να πυκνώνει, πέρναγαν ένα- ένα τα εμπόδια που τους έκλειναν το δρόμο. Ανηφορικός , αλλά πανέμορφος. Η φύση στις δόξες της. Έκαναν έρωτα πάνω της, τρώγαν κάτι πρόχειρο, κοιμόντουσαν με όνειρα όταν έκανε καλό καιρό κοιτώντας τα αστέρια κι όταν έβρεχε αγκαλιασμένοι μέσα στη σκηνή τους. Και στα καλά και στα άσχημα, του είχε πει. Μετά από πολλές μέρες-χρόνια ανάβασης την είδαν να ξεπροβάλλει μπροστά τους. Πιο αληθινή από ποτέ. Πιο δικιά τους από ποτέ. Ήρεμη, ήταν εκεί πιστή στο ραντεβού τους.

Η γυναίκα ανέπνευσε ανακουφισμένη. Φτάνουμε αγάπη μου. Κοίτα την. Είναι δική μας πια. Εκείνος δεν μίλαγε. Ξέρει τις σιωπές του.

Τι συμβαίνει; Κουράστηκες;
Όχι όχι, δωσμου χρόνο , να βρω τον εαυτό μου και τις ανάσες μου.

Του έδωσε χρόνο, στερώντας τον από την ίδια. Φάγανε σιωπηλοί, κοιμήθηκαν μαγκωμένοι. Ο καθένας με τις σκέψεις του και τα φαντάσματά του. Πέρασαν μήνες έτσι , περιμένοντας τον. Έξω η φύση έμενε η ίδια. Κι ας λυσσομανούσε ο αέρας και ας τους φόβιζε. Ξημέρωσε η τελευταία μέρα κι εκείνοι ήταν άυπνοι, είχαν προσποιηθεί πως κοιμήθηκαν και δεν τρέχει τίποτα.

Λοιπόν τι λες; Θα προχωρήσουμε;

Συγγνώμη αγάπη μου. Δεν μπορώ να κάνω το μεγάλο βήμα. Συγγνώμη για όλα και σ ευχαριστώ για άλλα τόσα.

Τον κοίταξε. Το ήξερε εδώ και καιρό. Κι ας μην είχε αποδείξεις. Είχε διαίσθηση όμως, που ποτέ δεν την είχε προδώσει.

Βούρκωσε. Έκανε ένα βήμα πιο πέρα. Ξαναγύρισε. Αυτός ο άντρας ήταν όλη της η ζωή. Τον κοίταξε που καθόταν άπραγος με κενό βλέμμα. Δεν έβλεπε τίποτα. Ούτε τη φύση, ούτε τη γυναίκα, ούτε την κορυφή τους. Ούτε καν τον ίδιο. Ήταν μια στήλη άλατος χωρίς φωνή. Ζούσε από συνήθεια. Έτρωγε από συνήθεια, έπινε από συνήθεια, δούλευε από συνήθεια, γαμούσε από συνήθεια, κοιμόταν από συνήθεια.


Τον αγαπούσε πολύ αυτόν τον Άντρα. Τόσο, που θα σεβόταν και τη ματαίωση των ονείρων τους.

Τον αγκάλιασε.

Μη ζητάς συγγνώμη. Κι εγώ σ αγαπώ και θα σ αγαπώ μέχρι να πεθάνω. Κλάψανε κι οι δυο μέχρι που κουράστηκαν.

Μετά, πήρε τα πράγματα της και προχώρησε μόνη της. Η φιγούρα της ξεμάκρυνε μέχρι που χάθηκε σε μια στροφή. Πίσω της, σαν τον κοντορεβιθούλη, άφηνε σταγόνες αίμα. Από το ξέσκισμα των σωθικών της.

Η ζωή, ανελέητα παρούσα.

8 σχόλια:

Ένα παιδί / Ένας άνθρωπος (Προάγγελος) είπε...

Σαν παραμύθι μοιάζει...
Κι αφού έτσι θες να το αποκαλείς, έτσι θα το πω κι εγώ. Παραμύθι!
Όπως και να 'χει, εγώ βρήκα μία αλήθεια για σένα. Κι αυτό που βρήκα μου είναι αρκετό. Και μου αρέσει.
"Βούρκωσε. Έκανε ένα βήμα πιο πέρα. Ξαναγύρισε."

anepidoti είπε...

δύσκολες οι κορυφές, γλυκειά μου..
δεν τις αντέχουν όλοι, θέλει και κότσια και το ξέρεις...
και είναι και χαμένοι που δεν τις αγγίζουν, δεν ξέρουν τι χάνουν!

Donnaliza είπε...

Θα στειλω ενα φιλι στην Χριστινα του.... παραμυθιου σου και θα σου πω να της πεις πως ηταν τυχερη για ολη αυτη την διαδρομη που περπατησαν μαζι, που αντεξε, που αντεξαν , ως το σημειο εστω να δουν την κορυφη να τους περιμενει πιστη στο ραντεβου.....


(σε σκεφτομαι παντα Κυρια μου)

Ανώνυμος είπε...

Όταν κάποιοι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Χίλαρι γιατί έβαλε στόχο να κατακτήσει την κορυφή των Ιμαλαΐων, το Έβερεστ, εκείνος τους απάντησε, "Γιατί ήταν εκεί"...

Πριν και μετά απο εκείνον, πολλοί προσπάθησαν,οι περισσότεροι στη μέση της ανάβασης τα παράτησαν,αρκετοί προσπαθώντας, σκοτώθηκαν και... ελάχιστοι τα κατάφεραν...

Ο Νίκος δεν ήταν ο Χίλαρι...
Αλλά ένας απο τους "περισσότερους" που στη μέση της ανάβασης "παραιτήθηκε".

Έχει ένα προτέρημα όμως η Χριστίνα...

Δεν ήταν εκείνη που έγινε στήλη άλατος...

Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό...

Απο κάποια που ξέρει πως είναι...

Unknown είπε...

Γύρνα σελίδα και γράψε το δικό σου παραμύθι. Είμαι πάντα εδώ γλυκιά μου. Ξέρεις που να με βρεις.
D.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι το παραμύθι σου είναι η πραγματικότητα μας... λέει περισσότερα από όσα θα ήθελε ίσως να πει...

Αναζητώντας τις άπιαστες κορυφές που χάνουμε στον δρόμο...

Καλό ξημέρωμα

rosie είπε...

Ευχαριστώ όλους σας :)

Πάμε γι' άλλα "παραμύθια" τώρα.

Ανώνυμος είπε...

Το έχω δει αυτό το εργάκι... Μετά λύππης μου...
Πολύ όμορφα γραμμένο.