...Το παιχνίδι, ήταν σικέ απ'την αρχή



- Θα σαλπάριζες με πειρατικό? τη ρώτησε.
- Όχι. - κοφτή η απάντησή της.
- Σιγά μη σε ρώταγε ο πειρατής. Θα σ’ άρπαζε ό,τι κι αν έκανες.


Το γέλιο του ήταν πηγαίο και την χαλάρωσε. Γέλασε κι αυτή . Το μυαλό της ξεστράτισε σε απάτητα μονοπάτια.

Δύο πρόσωπα σ ένα. Μία η φαντασία και το πλιάτσικο. Το αποτέλεσμα το ίδιο.

Το παιχνίδι της γοητείας και της αποπλάνησης.

Πλιάτσικο, άρπαγμα, πάλη, αναμέτρηση, μυρωδιές, κοφτές ανάσες, ιδρώτας, υγρά μάτια, άφεμα, παράδοση, ικεσία.

….Για το ταξίδι..




Την μετράει και τον μετράει. Τον ελκύει το μυαλό της και τον κάνει να θέλει να το κατακτήσει.

Την ελκύει το μυαλό του και την κάνει να θέλει να καταχτηθεί.

- Μονομαχία λοιπόν; Τη ρωτάει βγάζοντας το ξίφος του.

Εκείνη παίρνει ένα μαχαίρι από το τραπέζι, το κοιτάει και το πετάει περιφρονητικά στα πόδια του.



- Α! κιόλας παραδίνεσαι?

Πόσο την νευριάζει, πόσο την τσιτώνει κι εκείνη παίζει το παιχνίδι του. Σκύβει βιαστικά να το πάρει νευριάζοντας με την ίδια που του δείχνει πόσο τρωτή είναι.
Το πόδι του πατάει με δύναμη το μαχαίρι στο πάτωμα, εμποδίζοντας την να το σηκώσει.

- Να σ εμπιστευτώ?

- Όχι! Θα σε χτυπήσω στην πρώτη ευκαιρία, απαντάει φουρκισμένη . Το τραβάει και το παίρνει στα χέρια της έχοντας επίγνωση πως εκείνος την άφησε να το πάρει.

Το παιχνίδι ήταν σικέ από την αρχή. …

Η άκρη του ξίφους του την ακουμπάει απαλά στο αριστερό της στήθος ακριβώς εκεί που είναι η καρδιά της. Μια υπενθύμιση είναι αυτή.. Αν θέλω, στην ξεριζώνω, το μήνυμα του.

Η γυναίκα, σηκώνει το μαχαίρι της και το ακουμπά στο δικό του στήθος κοιτώντας τον στα μάτια. Οι κινήσεις τους καθρέφτης.

Πιέζει το μαχαίρι της τόσο , όσο να τον πονέσει , σκίζοντας του το πουκάμισο.

- Πόνεσες; Τον ρωτάει βλέποντας το αίμα του να λερώνει το ύφασμα.
- Λίγο. Κι η μύτη του ξίφους του χάνεται ανάμεσα στα πόδια της πιέζοντας.
- Ώστε σ αρέσει να παλεύεις.. της χαμογελάει.
- Κι αν χάσεις? Και βρεθείς στα πόδια μου;
- Κι αν βρεθείς εσύ στα δικά μου;

Η ύστατη της προσπάθεια να μη γίνουν τα πράγματα όπως από την αρχή ήταν ορισμένα να γίνουν.

- Δεν θα μου περιποιηθείς την πληγή;
- Όχι ακόμα – το τρίτο όχι της .

Το ξίφος του είναι κοφτερό και της σκίζει το φουστάνι στα δύο. Την παίζει και διασκεδάζει με τις αντιδράσεις της.
-Έτσι, για να μην ιδρώνεις όσο μονομαχούμε. Της χαμογελάει.

Η γυναίκα κοκκινίζει και τα χάνει εντελώς . Το φουστάνι της έχει γίνει ένα κουρέλι που δεν μπορεί να την προφυλάξει. Μέχρι τώρα έχει μάθει να κολλάει τους ανθρώπους στον τοίχο. Εύκολα, πολύ εύκολα τόσο που βαριέται να το κάνει γιατί ξέρει τι θα γίνει. Το απρόβλεπτο τη συναρπάζει. Τον κοιτάει στα μάτια περιμένοντας την επόμενη του κίνηση.. Θα την κόψει κομματάκια? Θα την πάρει? Ή θα την αναγκάσει να τον παρακαλέσει να την πάρει?

Τα μάτια του είναι βυθισμένα στα δικά της. Το ξίφος του ανάμεσα στα στήθη της παίρνει τον ιδρώτα της. Το φέρνει στο στόμα του να τη γευτεί. Η γλώσσα του γλύφει τον ιδρώτα της και την έξαψη της. Την νοιώθει να τρέμει . Το μαχαίρι της τρέμει. Παρόλα αυτά είναι πεισματάρα και δεν το κατεβάζει. Το κρατάει εκεί στο μέρος της καρδιάς του.

Με ήρεμες κινήσεις πιάνει σταθερά το χέρι της και της το κατεβάζει. Δε μιλάνε. Τα μάτια μιλάνε.

- Λοιπόν;

Ανοίγει τα δάχτυλα της που έχουν ασπρίσει από τη δύναμη που κρατούσε το μαχαίρι κι εκείνο πέφτει άψυχο στο πάτωμα μπροστά της.

Δεν αντέχει άλλο τη ματιά του. Κατεβάζει τα μάτια της και μένει σιωπηλή.

Περιμένει….

8 σχόλια:

Talisker είπε...

Συναδελφισσα
-παιζεις πολυ με τις αισθησεις
και νικας ε?

-Καλη Χρονια!Νικητρια στις μαχες μικρες η μεγαλες!

Spy είπε...

Εκείνος (σαν από την έξαψη της μάχης που θα αχίσει σε λίγο, ήδη αποκαμωμένος), σηκώνει αργά το μαχαίρι από το δάπεδο, το κρατά με σιγουριά στα χέρια του, της φιλά τα μάτια, καυτά μάτια, καυτό φιλί, σφίγγει το μαχαίρι μέχρι που ματώνει η παλάμι του, ένα βαθυκόκκινο ρυάκι ζωγραφίζει έναν ακατάληπτο πίνακα πάνω στη λεπίδα, της το δίνει.

-Πάρε. Δοκίμασε με.
-Με πονάς...
-Όχι, σε λυτρώνω. Στην καρδιά μου φοβάσαι να βουτήξεις ακόμα. Δοκίμασε απ' το σημείο που παλεύω λοιπόν, το ίδιο αίμα πάει και στην καρδιά.

Εκείνη ξανακλείνει τα μάτια, μα όχι από φόβο, ούτε από ντροπή. Κλείνει τα μάτια για να απομονώσει κάθε τι που θα διεγείρει τις αισθήσεις της, που θα την αποσπάσει από το να βουτήξει βαθιά. Και βουτάει.
Η γλώσσα της γεύεται το αίμα που απλόχερα της πρόσφερε, ανατριχιάζει, το χνούδι στο πάνω χείλος της ιδρώνει, ονειρεύεται, πλάθει μια ιστορία, ξεχνιέται, τεντώνεται και μετά χαλαρώνει πάλι, νιώθει να καίει, νιώθει πως διψάει, πίνει το αίμα τόσο αχόρταγα που η γλώσσα της κόβεται από την ψυχρή λεπίδα, δεν νιώθει πόνο, το αίμα από τη γλώσσα της κυλάει ζεστό, ανακατεύεται με το δικό του.
Ένας ηδονικός χορός, πύρινες γλώσσες ξεπηδούν μέσα από τα σφαλιστά της βλέφαρα, και τους τυλίγουν μέχρι που χάνονται σε μια εκκωφαντική κραυγή, σαν σε λύκου που κλαίει για το απρόσμενο...


ΥΓ. Τι νομίζατε δηλαδή; Μόνο εσείς θα συνεχίζετε τις ιστορίες μου;

Spy είπε...

Κι όταν λέμε λύκου, εννοούμε κάτι τέτοιο...
(κορυφαίο κείμενο κατά τη γνώμη μου)

Ανώνυμος είπε...

Περιμένει... μέχρι το επόμενο χτύπημα...

Μάχη είναι ο Έρωτας, πάλη, ανηλέητη μερικές φορές... τόσο πολύ, μέχρι που να πέσουν και οι δύο αποκαμένοι ... παραδωμένοι ο ένας στον άλλον.

Και συνεχίζει να αναμένει... μέχρι το επόμενο χτύπημα.

rosie είπε...

@Talisker

είμαι αμετανόητη "λεξιλάγνα". Και τα άλλα, έρχονται από μόνα τους μετά. Σαν να ήταν εκεί, από πάντα. Ναι, ήταν κι είναι..Οι λέξεις μου βγαίνουν μόνο όταν οι αισθήσεις ξεχυλίζουν. Για να μη με πνίξουν. :)

Φιλιά πολλά (σε διαβάζω).

rosie είπε...

@ spy

ά-φ-ω-ν-η

χμ.. αυτή τη συνέχεια, ομολογώ πως δεν την είχα σκεφτεί.

Μερικές σκέψεις που μου γεννήθηκαν με αφορμή τη συνέχειά σας… Με απασχόλησε πολύ γιατί διαλέξατε το αίμα σαν συνέχεια και μετά είδα πως αν βγάλουμε το περιτύλιγμα, αυτό είναι ο συνδετικός κρίκος.

Εν αρχή ην η επιθυμία. Για να υπάρξω, πρέπει να αναλώσω, να κατασπαράξω, (να το το αίμα), να εξοντώσω. Συμβολικά αυτό κάνουμε και στη συνουσία.
Οι άνδρες νιώθουν πως εμβολίζουν τη γυναίκα κι οι γυναίκες νιώθουμε πως σας «καταπίνουμε» κι έτσι νιώθουμε «πλήρεις». Και τα 2 έχουν να κάνουν με την επιβολή, με την αφομοίωση του αντίπαλου στον εαυτό μας. Με σκοπό, την επιβεβαίωση του ΕΓΩ μας και την ενδυνάμωση του.
Οι άνδρες καταχτούν τη γυναίκα εισχωρώντας μέσα της, η γυναίκα κατακτά τον άνδρα απορροφώντας τον μέσα της. Ο αγώνας είναι η εξαφάνιση του άλλου κι η ενίσχυση του εαυτού.

ΥΓ. κουβέντες καθημερινές μεταξύ εραστών όπως «θα σε φάω» , «θα σε ρουφήξω», που λέγονται παίζοντας χωρίς καν να τις συνειδητοποιούν, έχουν βαθύτερες προεκτάσεις…

rosie είπε...

@ Οδοιπόρε μου

έτσι είναι:) Ολο αυτό που περιγράφεις, το παρομοιάζω με ένα αυγό. Συνήθως τρώμε τα τσόφλια του φτύνοντας να μη πνιγούμε.. Το μέσα του δεν το βλέπουμε καν..

john είπε...

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΑΛΛΑ ΔΙΝΕΙ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ