Ενα χρόνο και ενα μήνα πριν




Ο πονος της απωλειας για μενα ειναι βουβός.

Δεν μιλαω, δεν λαλαω, δεν αντιδρω στην αρχη.

Μετα, αφου περασει το πρωτο σοκ, μου βγαινει ενας απιστευτος θυμος (που συνηθως τον γυριζω επανω μου)..

Μετα αρχιζω να διαπραγματευομαι τη νεα κατασταση..

Μετα ξαναπαθαινω ενα πισω-γυρισμα που ειναι μισο βουβο-μισο θυμωμενο..

Μετα αρχιζω να βρισκω τροπους ν απαλυνω τον πονο..

Καποτε τον αποδεχομαι και παω παρακατω

χτες τελειωσε και τυπικα ενα πολυ σημαντικο κεφαλαιο της ζωης μου..

Γυρισα το βραδυ σπιτι.. Το αλλαξα..καναπεδες εφυγαν απο εδω, πηγαν εκει..βιβλιοθηκες αλλαξαν, πινακες μπηκαν αλλου.. Εγινε πολυ ομορφο.. Ειναι το σπιτι μου και μου ανηκει ολοκληρωτικα για πρωτη φορα στη ζωη μου..

Να θυμηθω να τηλεφωνησω να μου φερουν και τα χαλιά..

Δεν υπάρχουν σχόλια: