Αγαπημένο μου Δημιούργημα




Τον είδα χτες στον ύπνο μου. Είδα να του γράφω ένα γράμμα. Στην αρχή μπερδεύτηκα. Εγραφα σ΄Αυτόν, ή στον Αγιο Βασίλη.. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που το θυμάμαι mot a mot. Και ξύπνησα ουρλιάζοντας από τον εφιάλτη.



Φανταστικέ μου Aνδρα,

Αχ να ξερες μόνο, που το ξέρεις -δεν είναι δυνατόν να μη το ξέρεις-, πόσο σ' αγαπώ, ακόμα κι όταν με νευριάζεις. Ειδικά όταν δεν μου μιλάς. Στο μυαλό μου. Αλλά, ποιος σ' έχει ανάγκη στην τελική; Εγώ σ' έφτιαξα, και μου ανήκεις. Πνευματικό μου δημιούργημα είσαι και κάτω τα χέρια σας οι υπόλοιποι.

Είναι πολύ ανακουφιστικό για μένα, όταν πηδιέμαι μ άλλους, να σκέφτομαι πως Εσύ με έβαλες. Έτσι δεν φαίνομαι στα μάτια μου - κι ας λέω πόσο διψασμένη σκύλα είμαι και όσο και να το κάνω, πάντα, ένα μέρος μου μένει ανικανοποίητο. Γιατί, από όλους μπορώ να κρυφτώ, ακόμα κι από εμένα. Όχι για πολύ. Η αλήθεια έρχεται και με μαστιγώνει. Στη μούρη. Και τότε την κρύβω κάτω από το χαλί, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μου, μέσα από το ποτό, στα χυμένα σεντόνια, όπως ακριβώς κάνουν κι οι γάτες με τα σκατά τους. Να μη φαίνεται, να μη μυρίζει , να μη μου φωνάζει στα μούτρα: ΨΕΥΤΡΑ. Αλλά αυτά δεν τα λέμε δυνατά, δυνατά λέμε πόσο και γαμώ είμαστε κι οι δυο μας. Εσύ που είσαι και γαμώ τους φανταστικούς Ανδρες κι εγώ η αφοσιωμένη-προσηλωμένη σ΄ Εσένα.

Δεν σ' αλλάζω με κανέναν άλλον. Όλοι οι άλλοι είναι απλά οδοντόκρεμες που έρχονται και φεύγουν. Και τους βαφτίζω όπως θέλω. Εσύ, είσαι η αναφορά μου. Το κέντρο της ύπαρξής μου. Σε πλάθω με πλαστελίνη. Σου δίνω σχήμα και υπόσταση. Σε κάνω όπως θέλω. Τελικά, Εσύ εξυπηρετείς εμένα κι όχι εγώ εσένα.

Λεπτομέρειες… Το φαίνεσθαι έχει μεγαλύτερη σημασία από το Είναι.

Σε φιλώ, ακουμπώντας τα χείλη μου στην τρικυμισμένη οθόνη. Του μυαλού μου.

Ε, Φανταστικέ μου Αντρα;

15 σχόλια:

Spy είπε...

Mα είναι δυνατόν να γράφατε έτσι στον Άγιο Βασίλη; Τόσο kinky γράμματα ούτε Cosmopolitan δεν δημοσιεύονται...
:)

rosie είπε...

Ω !!!! Μεσιέ ... Τιμή μου :)


Μ επισκεφτήκατε!!! Τι να σας τρατάρω τώρα; Κοσμοπόλιταν; ;)


ΥΓ. Σκοτώστε με κι εσεις... Πείτε μου τώρα πως ΔΕΝ υπάρχει Αγιος Βασίλης!!!......

Madame de la Luna είπε...

Εγώ νομίζω, πως πολύ θα τον ενδιέφερε τον Άγιο ένα τέτοιο γράμμα. Άσε που δεν του ζητάς και τίποτα. Το έχεις εσύ το δώρο σου ;)
Καλό ξημέρωμα..
Υ. Σ. Τι ωραία που είναι ανοιχτά, είδα φως και μπήκα...

heinz είπε...

Τελικά, Εσύ εξυπηρετείς εμένα κι όχι εγώ εσένα

Ε, με συγχωρείτε κιόλας, είναι σίγουρο αυτό;

Φανταστικοί δεν ξέρω αν υπάρχουν, αλλά αυτοί/-ες που υπάρχουν είναι πολλοί ενδιαφέροντες, ακριβώς γιατί δεν είναι τέλειοι.
Κουραστικοί/-ες ναι, εκνευριστικοί/-ες πολλές φορές, αλλά τόσο υπέροχοι/-ες όταν κάνουν απρόσμενα κάτι γοητευτικό - γι' αυτό και προτιμότεροι/-ες...

;-)

Χρόνια Πολλά!!

rosie είπε...

@Kυρά του Φεγγαριού, σας έχω πει ποτέ, πόσο συμπαθης μου είστε; Ε, σας το λέω τώρα..

Μπορεί να μη γράφω συχνά, σκέφτομαι, πως αυτά που σκέφτομαι δεν έχουν και καμιά σημασία κι αξία να δημοσιευτούν, γιατι, ποιον ενδιαφέρουν εκτός από εμένα που κυνηγάω την ουρά μου, αλλά σας διαβάζω πάντα. Εσάς, τον Μεσιέ Σπάι, τον heinz από παλιά (απο το μπλογκ του doncat)κι ελάχιστους άλλους..

Χρόνια σας Πολλά με αληθινα δώρα (όχι φανταστικα)ή σκέτα λόγια χωρίς αντίκρυσμα.. Από λόγια είμαστε όλοι μας χορτάτοι. Στα έργα έχουμε ενα προβληματακι.

φιλιά
χριστίνα

rosie είπε...

@ Ηeinz

Μα φυσικά και συμφωνώ μαζί σας. Οι πραγματικοί έχουν τη γοητεία μαζί με τη δυσκολία όμως. Πως είναι ξεχωριστοί άνθρωποι από εμάς. Άρα, μη χειρίσιμοι , όπως μας βολεύει και μας εξυπηρετεί. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε όταν δεν "αντέχουμε" τη δυσκολία του άλλου, την απόρριψη του ή την εκ διαμέτρου αντίθετη του άποψη ;

Tον δημιουργούμε φανταστικά. Τον φτιάχνουμε κατ εικόνα και ομοίωση μας, υποστηρίζουμε το σενάριο μας, βάζοντας μας στη θέση του σκηνοθέτη – Θεού. Δεν δίνουμε δεκάρα για τον άλλον άνθρωπο. Δεν τον βλέπουμε καν πως είναι. Βλέπουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη. Τα υπόλοιπα είναι εύκολα μετά. Το ζυμαράκι «υπακούει». Πολλές φορές, δε το ξέρει καν. Άλλες πάλι, εμείς είμαστε αυτοί που αγνοούμε τα μηνύματα που μας δίνει. Γιατί αυτό που θέλουμε να ζήσουμε δεν είναι αυτό που έχει ή δεν έχει ο άλλος να μας δώσει, αλλά το δικό μας παραμύθι. Ίσαμε τη στιγμή που θα ξυπνήσουμε. Γιατί κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε. Και θα αντιληφθούμε (έστω και μυστικά μέσα μας) πως όλη μας η ζωή πέρασε κάνοντας μια τρύπα στο νερό. Και ο χρόνος μας τελείωσε. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Οσο και ντράμα κουίν να είσαι, ε δεν μπορεί, μέσα σου βαθιά ξέρεις πως την πατάτα την έκανες μόνος σου κι ας μην το παραδεχτείς ποτέ ούτε σ εσένα τον ίδιο. Το στέλνεις στο απωθημένο και το ξεχνάς.. Αμ δε.. αυτό δουλευει…


Ουφ τέρμα οι αναλύσεις τέτοια μέρα

Σας ευχαριστώ που περάσατε σήμερα που γιορτάζω

Χρόνια σας Πολλά

χριστίνα

Masterpcm είπε...

Τι να σας πώ...
Εν προκειμένω δεν θα σας πώ μάλλον τίποτα, για την ώρα...

(Τουλάχιστον άφωνο με άφησε το εκίμενό σας...)

Καλώς σας βρήκα.

rosie είπε...

@Masterpcm,

το κατάλαβα πως σας αιφνιδίασα, από το σαρδάμ που κάνατε στα σχόλια σας:)

Θα χαρώ, όταν σας περάσει το ξάφνιασμα, να μου γράψετε

Masterpcm είπε...

Όντως!!!

Καλά, εσείς πάρτε το ως "κείμενο"

:-)

molemou είπε...

Εύχομαι σε όλους σας καλές γιορτές κ καλή χρονιά να έχουμε!

Spy είπε...

Μα τι λέτε τώρα;
Υπάρχει και παραϋπάρχει ο Άγιος!
Απλά είναι μεγάλη λέρα...

(ελπίζω να μην σας χάλασα καμιά φαντασίωση χρονιάρες μέρες...)

heinz είπε...

Rosie, το σχόλιο που μου άφησες, το λέω και δω: ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΔΥΝΑΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.

Είσαι σίγουρη ότι δεν το κάνεις επαγγελματικά; (το γράφειν εννοώ).

rosie είπε...

@Spy

Ακόμα θυμάμαι εκείνα τα χριστούγεννα που είδα στο θέατρο πόσο "λέρα" ήταν. Και πόσο είχα γελάσει.

ΥΓ. Οι φαντασιώσεις μου δεν περιλαμβάνουν "καλά παιδιά", οπότε μην ανησυχείτε :)

rosie είπε...

@ Heinz

Σας ευχαριστώ από καρδιάς. Με τιμάτε πολύ. Και όχι, δεν το κάνω επαγγελματικά (το γράφειν) :)

YΓ. Κάποια στιγμή, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω με αφορμή την ανάρτηση σας, το σχόλιο μου σαν ανεξάρτητο νήμα;

rosie είπε...

@ molemou

Ευχαριστώ για τις ευχές σας. Σας εύχομαι τα καλύτερα για τη νέα χρονιά :)