Tαμπέλες κι ετικέτες



Προσπαθώ ν αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις μου..(τι χαζή που είμαι...ακόμα χαρτί λέω) και στα μάτια μου μπροστά περνάνε και μου κλείνουν το μάτι χιλιάδες ταμπέλες. Άλλες τεράστιες και προκλητικές, άλλες πιο μαζεμένες, άλλες γραμμένες σε ρομαντικό στυλ άλλης εποχής που πέρασε πια, κι άλλες μοντέρνες, ντιζαινατες, άλλες σκέτο καρακιτσαριό κι άλλες καλαίσθητες.

Σκέφτομαι ποια μου πάει, με ποια θα μπορούσα να ταυτιστώ.. να! θα διαλέξω αυτή τη διακριτική, που δεν βγάζει μάτι κι έχει στυλ που μου ταιριάζει γάντι. Την παίρνω στα χέρια μου..μου αρέσει.

Όχι δεν την θέλω , αποφασίζω..

Δεν χρειάζομαι πια ταμπέλες, ταυτότητα χρειάζομαι . Ανοίγω τη τσάντα μου..βγάζω το πορτοφόλι μου και από μέσα βγάζω την ταυτότητα μου..κοιτάω τη φωτογραφία ενός κοριτσιού πιο νέου από τώρα που προσπαθεί να δείχνει σοβαρό στο φακό. Με τα δάχτυλα μου χαϊδεύω απαλά τη φωτογραφία..

Αυτή είμαι ! Και μου αρέσω πολύ

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εκείνο το βράδυ, εκοίταζα τά άστρα και τούς αστερισμούς. Όμως, στο νού μου, ήτο ημέρα. Μέσα στο φως της, με κοίταζες Εσύ, αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, και κάποτε-κάποτε ονειρευόσουν αυξάνοντας μέσα μου τήν ζωηρή φωτοχυσία.

Και όμως, έξω είτανε νύκτα. Αλλά τί νύκτα; Νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια.

Εγώ εκοίταζα τά άστρα και τούς αστερισμούς, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως. Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων. Αλλά, συγχρόνως, έβλεπα Εσένα.

Αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, στεκόσουν μέσα μου, σε άπλετη φωτοχυσία, και πότε έγερνες δεξιά, και πότε αριστερά τήν κεφαλή σου, με τόν Ωρίωνα, ή μέ τόν Σείριο στα μαλλιά σου, με τον Τοξότη στην καρδιά σου.

Εγώ εκοίταζα τα άστρα και τούς αστερισμούς.

Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως.

Αγαπητή, ροδόχρους, και απαλά ντυμένη, καθόσουν σε μιά καρέκλα μέσα στην καρδιά μου, σε μίαν απερίγραπτη φωτοχυσία, με τήν σκιά σου, πότε δεξιά και πότε αριστερά, και έμενες ασάλευτη, απλή, γλυκειά, ωραιοτάτη και καθισμένη στην καρέκλα σου με τέτοιο τρόπο, που μού ερχόταν να σε βάλω να καθίσης στα γόνατά μου, με το ένα μου χέρι στα στήθη σου, και το άλλο κάτω από το φόρεμά σου, ανάμεσα στα σκέλη σου.

Και έλεγα και ξανάλεγα: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, και έβλεπα πάντοτε, και τούς αστερισμούς και Εσένα.


Τούτη όμως τήν φορά, είσουν ξαπλωμένη – απόλυτα ξαπλωμένη – και τα μαλλιά σου τα ανέμιζε ο αέρας. Το χέρι μου σε έψαυε. Τα μάτια σου μού μιλούσαν. Και εγώ έλεγα και ξανάλεγα μέ πάθος: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα τώρα πλέον, έβλεπα μονάχα Εσένα.

Τότε συνέβη ένα μεγάλο θαύμα. Έσβησαν όλα τα άστρα μονομιάς, και έμεινες μόνον Εσύ στόν ουρανό μαζύ μου, μέσα σε μιάν ανέσπερη ημέρα, στο πλευρό μου. Εγώ σέ κοίταζα αγαλλιών, και έλεγα και ξανάλεγα τό όνομά σου.

Και Συ;

Εσύ, γλυκειά και Μεγαλόχαρη, μέσα στο χέρι σου, κρατούσες τήν καρδιά μου.

irlandos είπε...

You did it again !!
Τα καταφέρατε. Πολύ ωραίο. Συμμερίζομαι αυτή τη χαρά της δημιουργίας και επικοινωνίας, παράλληλα με την ικανοποίηση του ξεπεράσματος των τεχνικών εμποδίων
Ευχές για καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
irlandos είπε...

Σας στέλνω χαιρετισμούς και συμπαράσταση

rosie είπε...

Τελεια.. Εγινε κι αυτο..Τωρα δεν ανησυχω για τιποτα

Τα φιλια μου