Mνήμες καταχωνιασμένες





Ήταν ολόκληρη γυναίκα πια, κοντά στα 18 όταν της είπαν να κοιτάξει λίγο την κατάκοιτη γιαγιά μέχρι εκείνοι να γυρίσουν.
Μόλις έμεινε μόνη της με τη γιαγιά απέναντι της στο κρεβάτι, έβαλε το πρόσωπο της σ απόσταση αναπνοής από το δικό της και με φωνή που μόλις ακουγόταν, της ψιθύρισε.

- Και τώρα γλυκιά μου οι δυο μας....

Λέγοντας αυτά τα λόγια, μια αίσθηση απόλυτης κυριαρχίας την κατέκλυσε-αλήθεια πόση κυριαρχία μπορεί να νοιώσει κάποιος μ έναν ανήμπορο άνθρωπο απέναντι του...Η γιαγιά έκανε μια κίνηση να ανασηκωθεί...Μια κοφτή κίνηση την έριξε πίσω στα μαξιλάρια..

- Πουθενά δεν θα πας.. Είπα ! τώρα θα λογαριαστούμε οι δυο μας...

Αυτό το παιχνίδι κράτησε κάμποση ώρα. Την κοίταζε μ αληθινό μίσος, έφτασε μέχρι το σημείο να της περιορίσει τα χέρια ...ενεργούσε χωρίς να σκέπτεται, ένοιωσε απίστευτη ευχαρίστηση που τη *βασάνιζε* όπως όταν ήταν πολύ μικρή και βασάνιζε τα καημένα τα μυρμήγκια στην αυλή.
Αυτή η γυναίκα την είχε μεγαλώσει και την είχε μεγαλώσει καλά. Δεν είχε να θυμάται κακές στιγμές ούτε τραυματικές.. Την θυμάται να της ζωγραφίζει στο τετράδιο πάνω από την αντιγραφή της ανθισμένες αμυγδαλιές, τη θυμάται να κάθεται η μισή στην καρέκλα έτοιμη να πεταχτεί επάνω στην πρώτη διαταγή της εγγονής της.. Την θυμάται να την κοιτάζει στα μάτια συνέχεια , τόσο συνέχεια που εκνευριζόταν.. Την θυμάται να την κρατάει αγκαλιά σφιχτά πάνω στο περβάζι του παράθυρου και να κοιτάζουν οι δυο τους την κίνηση του δρόμου.. την θυμάται να την κάνει μπάνιο και πριν προλάβει να κυλήσει το τελευταίο ζεστό νερό από το κορμί της να την τυλίγει όλη μέσα σε μια ζεστή πετσέτα-μη κρυώσει το παιδί-
Άρα.. που είναι ο παιδικός έστω ψυχικός τραυματισμός που να δικαιολογεί αυτή την έξαρση της βίας απέναντι σ αυτόν τον άνθρωπο;
Ένοιωσε ξαφνικά απίστευτη ντροπή και φόβο. Αν το μάθαιναν οι άλλοι θα τη σκότωναν... Ευτυχώς που η γιαγιά δεν ήταν σε θέση να τους τα πει.. Ντροπιασμένη και γεμάτη ενοχές απομακρύνθηκε από κοντά της.

Στην κηδεία της δεν έκλαψε, όπως δεν έκλαψε και στην κηδεία της μαμάς της. Μόνο το πρόσωπο της πέτρωσε κι έμεινε με άδεια στεγνά μάτια.

-Είμαι πολύ κακός άνθρωπος, είπε μέσα της και μέχρι σήμερα έθαψε αυτό το μυστικό βαθειά μέσα της...

5 σχόλια:

The Rascal είπε...

Χάρηκα που σε διάβασα πάλι. Σ'ευχαριστώ για το ωραίο κείμενο.

Marialena είπε...

ποιον/α ειχες στο μυαλο σου μανα??????χιχιχιχι!!!
απσογο!

Albus Genius είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο και δυστυχώς αληθινό πολλές φορές. ΄Ενας καταπιεσμένος από παντού άνθρωπος ο οποίος δείχνει τη δύναμη του στον αδύναμο.Η ανάγκη κάπου να επιβεβαιώσεις τη δύναμή σου,η έσχατη ξεφτίλα. Παλιά διάφορες φυλές αφήναν τους ανήμπορους γέρους να πεθάνουν μόνοι τους ή έφευγαν οι ίδιοι.Σήμερα η αρχή αυτή της δύναμης που επιδεικνύεται στον αδύναμο εφαρμόζεται ως γενική αρχή σε πλήθος ηλεκτρονικών παιχνιδιών για παιδιά.Μην απορείς λοιπόν μας πιάνει κάπου - κάπου αρκεί να σταματάει έγκαιρα.

rosie είπε...

@ albus genius :)

Σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας. Θα πρόσθετα στο "καταπιεσμένος" και το "βαθειά οργισμένος".

ΥΓ. Πολύ όμορφο το μπλογκ σας.. Το απολαμβάνω τώρα

Albus Genius είπε...

O "βαθειά οργισμένος άνθρωπος" είναι πολλές φορές ανυπεράσπιστος από την ίδια του την οργή.Δεν μπορεί να "αποκρυβεί" και τότε ψάχνει κάτι κοινό με αυτό το θέατρο της ωμότητας που μας περιβάλλει. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να πάψει να είναι ευγενής ή να παραδέχεται μια αδυναμία του. ΄Ομως πολλές φορές θέλοντας να επιδείξει σκληρότητα το κάνει. Ο "βαθειά οργισμένος άνθρωπος" καμιά φορά "επικοινωνεί" επειδή περιεβλήθη τουλάχιστον κάποια φορά έστω την επιθυμία του λόγου.