Οικογενειακά μοντέλα

Στην οικογενεια μας, συνηθιζαμε παντα να λεμε :"Θα παμε στο σπιτι της γιαγιας, της θειας Ελενης, της μαμας ".. Δεν μας ειχε περασει καν απο το νου να πουμε στου παπου, του θειου κλπ λες και δεν ηταν και δικο τους..

Θυμαμαι τη μαμα μου, 1,60 και 45 κιλα να χει σουζα τον μπαμπα μου απο το τι ρουχα θα φορεσει μεχρι που θα πανε το βραδυ.. Τον θυμαμαι να της ετοιμαζει παντα τον καφε της και το γαλα μου, να σιδερωνει τα πουκαμισα του, να κοβει σαλατες και να στρωνει το τραπεζι, να πεταει τα σκουπιδια , να φερνει τα ψωνια στο σπιτι και να τη γεμιζει ψεμματα που βεβαια αυτη, τα πιανε στον αερα..

Αυτο που εγω εισεπραξα ηταν πως του φεροταν ετσι επειδη δεν του ειχε και μεγαλη εμπιστοσυνη, επαγγελματικα παντα τον ξελασπωνε οταν βαρουσε διαλυση και ειχε αναλαβει σαν στρατηγος τα ηνια της οικογενειας της.

Ξερω πολλες τετοιες..αυτο ομως που αναρωτιεμαι ειναι τι την εκανε να επιλεξει για συντροφο της εναν τετοιο ανδρα που α πριορι δεν θα γινοταν ποτέ η κεφαλη της οικογενειας.. ή μαλλον ξερω..ετσι αισθανοταν εκεινη καλα (ασχετα αν γκρινιαζε συνεχως πως δεν αντεχει αλλο, πως δουλευει συνεχεια, πως αν ειχε παρει τον γιατρο που την ηθελε..κλπ κλπ κλπ) αυτο την εξιταριζε, μεσα απο αυτο μπορουσε να λειτουργησει και να νοιωθει πως ελεγχοντας τα παντα, νοιωθει η ιδια πρωτα απ ολα καλα, αλλοιως θα τον ειχε σουταρει και θα χε τελειωσει η παρασταση.
Επίσης ξερω πως απλα ειχε ο ενας αναγκη τον αλλον για να λειτουργησει, κοινως κυλησε ο τετζερης και βρηκε το καπακι του, αλλοιως δεν θα κανανε χωριο ουτε θα ζουσαν τοσα χρονια μαζι..

(Ακριβως απο κατω μας υπηρχε αλλο μοντελο οικογενειας.. Ο αντρας 1,80 και 120 κιλα ενα ορθιο βουνο, εκεινη 1,55 και 45 κιλα , τη χτυπαγε, τη μειωνε, της στερουσε το φαγητο, πετουσε εξω απο το σπιτι τη γυναικα του και τα παιδια του και τους μαζευαμε εμεις στο δικο μας για να μη καθονται μες στη νυχτα στα σκαλια, ποτέ ομως αυτη η γυναικα δεν τον αφησε, δεν της περασε καν απο το νου της να παρει τα παιδακια της και να σηκωθει να φυγει, μεχρι το τελος.. Το ριξε στη θρησκεια, ειχε προφανως βαλει τον εαυτο της στη θεση του μαρτυρα που μαλλον την ερεθιζε, και ανεχοταν αυτη την κατασταση μεχρι που τα παιδια της μεγαλα πια, βαλαν βετο οταν την ειδαν γριουλα με κατασπρα μαλλια με μαυρισμενο το ματι και σπασμενο το χερι, και την πηραν στο σπιτι τους.. Την κρατουσαν σχεδον με το ζορι γιατι εκεινη παντα ηθελε να φυγει και να γυρισει κοντα του.. Μεχρι που εκεινος δεησε να τα τιναξει, ολομοναχος, διχως τη γυναικα του και τα παιδια του διπλα του, και ζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα..)

Η μαμα μου αν κι ειχε αγνοια για τα «λαιφ σταιλ» τα δικα μας, ηταν Αφέντρα με τα ολα της, χωρις να φορα τα ειδικα ρουχα για να του επιβληθει, χωρις ποτέ να υψωσει τη φωνη της, ζωντας μια απιστευτα συντηρητικη ζωη και πιστευω πως τον παιδευε κι ερωτικα απεχοντας απο το σεξ που τοσο του αρεσε.. Μεχρι τις τελευταιες ημερες της ζωης της, διεταζε τους παντες, εβαζε κανονες ποιοι θα ρθουν να τη δουν και ποιοι οχι, μεχρι και διαδρομο πανω απο τα χαλια της ειπε να βαλουν , μη της τα χαλασουν...


Τα χαλιά της ζουν ακομη..