13.01.1993




Επειδή όλα αυτά τα παγωμένα από το χαμό σου χρόνια, εγώ ήμουν θυμωμένη μαζί σου,

Επειδή ποτέ δε σου είπα αυτά που ήθελα να σου πω,

Επειδή ποτέ δεν ανοίξαμε τα χαρτιά μας και τις καρδιές μας,

Επειδή ήταν άδικο και για τις δυό μας,

Επειδή έχουν περάσει ήδη 15 χρόνια που έφυγες, σαν σήμερα,

Επειδή σε σκέφτομαι και σου χρωστάω πολλά , ειδικά στο πως αντιδρώ στα δύσκολα, και στο πόσο δυνατή είμαι ακόμα κι όταν φοβάμαι,

Επειδή σου μοιάζω παραπάνω απ’ όσο φανταζόμουν κι εσύ περίμενες,

Επειδή πια, είμαι σε θέση να σε καταλάβω και να σε δικαιολογήσω,

Επειδή πια είμαι εγώ στη θέση σου κι επειδή πουθενά δεν βρίσκω να είχες «δόλο» ή «πρόθεση» παρά μόνο φόβο και διστακτικότητα και δυσκολία στο να εκφράσεις συναισθήματα,

Θέλω να σου πω, πως σ αγαπάω. Πάντα σ αγαπούσα ακόμα κι όταν σε μισούσα και ήμουν θυμωμένη. Και επιτέλους, μπορώ να κλάψω για σένα και να σ αφήσω επιτέλους να φύγεις.


Αντίο μαμά.
Σ αγαπάω μαμά.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι χάνομαι πραγματικά από τις ζωές μας ... μόνο όταν του λησμονούμε οριστικά...

ria είπε...

αχ κοριτσάκι, όσα χρόνια και να περάσουν κάτι θα απλό καθημερινό θα σου θυμίζει τη μαμά σου και θα ακούς μέσα σου τη γνώμη της...

μπορεί να μην της είπες σ' αγαπώ, αλλά πίστεψέ με, το ήξερε! όπως και εσύ ήξερες ότι σε λάτρευε. απλά δεν ήξερε να σου το δείξει.

darkroom είπε...

Κι εκείνη σας αγαπούσε όσο κι αν δεν το έκανε, πιθανά, με τον τρόπο ή τη στιγμή που εσείς θα θέλατε.
Απόδειξη αυτό που είστε τώρα, αυτό που τόσο συναισθηματικά κοινωνείτε μέσω της γραφής σας.
Ξέρετε, το συναίσθημα δεν το κατακτάμε ούτε μέσω της ανάγνωσης ούτε μέσω της γνώσης.
Από άλλες πηγές εκπορεύεται.
Που σίγουρα τις ξέρετε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας το δίνετε τόσο απλόχερα!

rosie είπε...

Δεν θα γράψω στον καθένα σας χωριστά. Συγχωρείστε με. Το μόνο που έχω να σας πω είναι ένα ευχαριστώ που βγαίνει από την καρδιά μου μέσα..

Που και που έχουμε ανάγκη από χαιδέματα ε;

και πάλι ευχαριστώ :)

island είπε...

Επειδή το κείμενο είναι αγνά συναισθήματα δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ. Πρέπει να νιώθετε καλύτερα που τα βγάλατε στη φόρα.

Madame de la Luna είπε...

Οι σχέσεις μας με τους γονείς μας, είναι απ' τι πιο περίπλοκες της ζωής μας, έτσι κι αλλιώς. Πόσο μάλλον όταν κάποιος τους μας αφήνει πρόωρα.. Αλλά τα είπες κι είμαι σίγουρη πως έκανες καλά. Οι ψυχές "ακούνε" κι εμείς γεμίζουμε με αναμνήσεις τα κενά του χρόνου...

Φιλί!

john είπε...

ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ