Suddenly, Last Summer *

Προχτές, σκαλίζοντας τα συρτάρια μου, βρήκα κάτι που είχα γράψει τον Δεκέμβρη του 1999, σχετικά με το ανέβασμα του θεατρικού έργου του Τένεσι Ουίλιαμς : "Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι". Διαβάζοντας το, παρατήρησα πόσο "επίκαιρο" είναι ακόμα για μένα. Κι έτσι, ανασκουμπώθηκα να γράψω σήμερα, δέκα χρόνια περίπου μετά, την τωρινή μου οπτική για το έργο. Οχι για κανένα άλλο λόγο. Μόνο για να με "δω" στο πέρασμα των τόσων χρόνων.



Δεκέμβρης 1999

Πως μπορείς να κάνεις κάποιον που αρνείται να παραδεχτεί την αλήθεια να σκύψει μέσα του και να την ανασύρει, φέρνοντας στην επιφάνεια και το δικό του μερίδιο ευθύνης σε αυτήν;

Η Κάθρην έχει να παλέψει με τέτοιους ανθρώπους μα πάνω απ' όλα με τον ίδιο της τον εαυτό. Πρώτα σ' αυτόν πρέπει να παραδεχτεί τι ήταν αληθινά ο Σεμπάστιαν, τι σήμαινε γι αυτήν και που την οδηγούσε η σχέση της μαζί του.

Κι έπειτα πρέπει να πείσει το ακροατήριό της, τους «δικαστές» της για την αλήθεια των λόγων της.

Πρώτα το γιατρό που ήρθε να την εξετάσει για να δει αν η προσωπικότητά της είναι τόσο διαταραγμένη ώστε να την υποβάλει σε εγχείριση λοβοτομής και μετά την τρομερή και φοβερή Κα Βενάμπλ, τη μητέρα του Σεμπάστιαν και θεία της για την αλήθεια της ιστορίας που θα τους διηγηθεί σχετικά με το τι προηγήθηκε από το θάνατο του ξαδέλφου της στη διάρκεια του τελευταίου τους ταξιδιού στο εξωτερικό.

Ο Τενεσυ Ουίλιαμς μέσα απ' αυτόν τον τελευταίο μονόλογο της Κάθρην, στο θεατρικό του έργο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι», μπλέκοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα δίνει με αριστοτεχνικά ποιητικό τρόπο τη δυνατότητα στην ηρωίδα του να βρει την κάθαρση που αποζητά χωρίς να λάβει υπόψη της τις συμβάσεις, ή την ανάγκη της να «χαϊδέψει» και να «χαϊδευτεί».

Τελικά με κυνηγάνε οι συγκεκριμένοι γυναικείοι χαρακτήρες ή μήπως τους κυνηγάω εγώ;






__________________________________________


Ιανουάριος 2009


Τένεσι Ουίλιαμς
«Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι»

Το μόνο καλοκαίρι, που η μητέρα του Σεμπάστιαν, η κυρία Βέναμπλ, δεν συνόδεψε το γιο της στις διακοπές του αλλά η νεαρή του εξαδέλφη (Κάθριν), κι αυτός βρήκε τραγικό θάνατο.

Τυχαίο γεγονός; Δεν νομίζω. Θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα, εκεί πήγαινε, το μόνο που χρειαζόταν για να συμβεί ήταν, ο «σωστός χρόνος» η χαλάρωση του σφιχτού εναγκαλισμού της μητέρας αράχνης και η μέχρι ασφυξίας αρρωστημένη αγάπη (έρωτας) που του επέβαλε η μητέρα του με το άλλοθι να τον προφυλάξει και να τον έχει μόνο δικό της.

Η Κάθριν, ερωτευμένη με την ασφαλή εικόνα του, όχι φανερά, λειτουργούσε άθελα της σαν «κράχτης», ώστε ο ομοφυλόφιλος Σεμπάστιαν να κρατάει τα προσχήματα από τη μία και να βρίσκει αφειδώς εραστές από την άλλη. Όλους τους βόλευε αυτό. Έτσι νόμιζαν. Την Κάθριν, για να είναι κοντά του, προφυλαγμένη έτσι κι αλλιώς από τη «τρομαχτική» διείσδυση του αρσενικού, αγνοώντας ή μη δίνοντας μεγάλη σημασία στις συνέπειες, τη μητέρα του που ήξερε πως δεν κινδυνεύει να αντικατασταθεί στη ζωή του Σεμπάστιαν από την Κάθριν και την όποια Κάθριν αυτού του κόσμου και τέλος ο ίδιος ο Σεμπάστιαν που το περυσινό καλοκαίρι, απαλλαγμένος από τον σφιχτό βρόγχο της σαρκοβόρας (σαν τα λουλούδια στον τροπικό κήπο της που καλλιεργούσε με αληθινό μεράκι) μητέρας του, αφήνεται να κατασπαραχτεί σε μια παραλία του Μεξικού και να αναλωθεί από νεαρά αγόρια βάζοντας τέλος στη ζωή του, σε μια ζωή που εκείνος ζούσε «λάθρα».


- Εσύ τον σκότωσες, εσύ είσαι η μόνη υπεύθυνη, λέει στην Κάθριν η κυρία Βέναμπλ.

Αναμενόμενο. Η εύκολη και πιο ανώδυνη λύση να αποδοθούν ευθύνες. Την κλείνει σε ιδιωτική κλινική με απώτερο σκοπό να την απομονώσει , να μην πει τι πραγματικά έγινε εκείνο το καλοκαίρι, τι πραγματικά ήταν ο Σεμπάστιαν, ποια πραγματικά κρύβεται πίσω από την εύθραυστη, λεπτεπίλεπτη εστέτ γρια που είχε μοναδικό σκοπό της ζωής της να κρατήσει δικό της το γιο της, να τον «φάει» λειτουργώντας εκείνη ως πρότυπο κι όχι ο πατέρας του, εκείνη το κέντρο του σύμπαντός του κι όχι μια νέα γυναίκα που θα έπαιρνε τη θέση της, όπως συμβαίνει σε πολλές μητέρες που μεγαλώνουν αγόρια.

Η λοβοτομή, είναι η πιο ταιριαστή λύση. Κάνει τους ανθρώπους να «ξεχνούν». Να ξεχνούν τα πάντα. Ακόμα και το αβάσταχτο βάρος των δικών τους ευθυνών. Αρκεί να μην έχουν μάρτυρες. Κάποιον να τους την λέει. Κατάμουτρα. Στον περίγυρο.

Απαιτεί, λοιπόν, να κάνουν στην Κάθριν λοβοτομή, εξαγοράζοντας την σιωπή και την συγκατάθεση των δικών της με το χρήμα και για να επιβάλει τα κατά συνθήκη ψεύδη της τάξης της , για να μην αποκαλυφθεί η θανάσιμη κυριαρχία της, όλα μεταμφιεσμένα με το πρόσχημα της ανιδιοτελούς αγάπης.

Όλοι οι άνθρωποι ενορχηστρωμένοι κάτω από τις οδηγίες της, σε ένα γαϊτανάκι, σ΄έναν χορό που δεν τέρπει, δεν εξυψώνει, και προπαντός δεν την αφήνει να ησυχάσει.

Θύτης, ένας. Θύματα, πολλά. Η «θυσία» δεν φέρνει τη λύτρωση.



____________________

*2 κείμενα, με χρονική απόσταση 10 χρόνων περίπου το ένα από το άλλο, που μιλάνε για το θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς "Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι".

5 σχόλια:

island είπε...

Καλησπέρα και χρόνια πολλά και καλώς σας βρήκα κτλ.

Για πρώτο σχόλιο θα αρκεστώ μόνο να σας θαυμάσω για την επιλογή χρωμάτων και στοιχείων του βλόγ σας. Σίγουρα κάποιος καλλιτέχνης σας το έφτιαξε (αν δεν το κάνατε μόνη σας δηλαδή).

darkroom είπε...

Με χαρά παρατηρώ πως η ματιά σας έγινε πιο αναλυτική και διεισδυτική στο πέρασμα του χρόνου και η γραφή σας πιο ζωντανή.
Θα τολμήσω να πω πως πια μάλλον δεν υποδύεστε ρόλους αλλά τους βιώνετε μέσα από εσάς.

Ανώνυμος είπε...

"Θύτης, ένας. Θύματα, πολλά. Η «θυσία» δεν φέρνει τη λύτρωση"

Δεν είναι υπέροχη αυτή η δυνατότητα να ξανακαθήσεις να αφουγραστείς το ίδιο εργό και να γράψεις συμπεράσματα και σκέψεις πιο διειδυτικές τόσα χρόνια μετά;

Ίδιο το έργο... πόσο διαφορετική εσύ;...

Καλημέρα

rosie είπε...

@island,

Θαυμάστε με!! Θαυμάστε με!!! (σα γύφτικο σκερπάνι κάνω). Ναι, μου το έκανε Καλλιτέχνης γιατί εγώ δεν έχω ιδέα από αυτά.. Μόνο πως το φαντάζομαι του είπα, κι εκείνος δημιούργησε..Και όταν το είδα τελειωμένο, μου κόπηκε η ανάσα. Σαν να ήταν μέσα στο μυαλό μου..

Καλή σας χρονιά :)

rosie είπε...

@ darkroom

Eχετε δίκιο:) Σαν να με ξέρετε μιλάτε..

@ Odiporos,

Ε, αν ήμουν ίδια κι απαράλλαχτη δέκα ολόκληρα χρόνια, μάλλον θα έπρεπε να ανησυχήσω. Τίποτα γοιτευτικότερο (για μένα) από την εξέλιξη.. Το στάσιμο με σκοτώνει.